بریده‌هایی از کتاب شجاعت در برهوت

شالودهٔ شجاعت، آسیب‌پذیری است

کتاب بیشاپ حکایت می‌کند که چطور ازنظر جغرافیایی، سیاسی و حتی معنوی، خودمان را به گروه‌هایی با ذهنیت مشابه طبقه‌بندی کرده‌ایم که در آن، مخالفت را کنار می‌گذاریم، ازنظر فکری افراطی‌تر می‌شویم و تنها حقایقی را می‌پذیریم که تأییدکنندهٔ باورهای ما باشند.

«اگر بتوانید مسیرتان را که پیش روی شما گسترده شده است، گام‌به‌گام ببینید، متوجه می‌شوید این مسیر متعلق به شما نیست. شما مسیرتان را با هر گامی که برمی‌دارید، می‌سازید. به همین دلیل به آن می‌گویند "مسیر شما".»

هر داستانی یک آهنگ دارد و هر آهنگی داستانی دارد.

کرد: «تنها وقتی آزادید که درک کنید به هیچ‌جا وابسته نیستید. شما متعلق به هرجایی هستید. هزینهٔ آن بالاست. پاداش آن عظیم است.»(۲)

شجاعت در درد شکل می‌گیرد؛ اما نه در همهٔ دردها. دردی که انکار شده یا نادیده گرفته می‌شود، به ترس یا تنفر تبدیل می‌شود. خشمی که هرگز تغییر شکل نیافته، به رنجش و تلخی تبدیل می‌شود.

طبقه‌بندی‌ای که برای خودمان و دیگران به‌کار می‌بریم، در بهترین حالت، غیرعمدی و واکنشی است. در بدترین حالت، رفتاری است کلیشه‌ای و فاقد صفات انسانی. تناقض این است که همهٔ ما سیستم بایگانی آماده را دوست داریم؛ سیستمی که آن‌قدر دمِ دست باشد که هروقت خواستیم، بتوانیم سریع صفاتی به افراد نسبت دهیم؛ ولی وقتی نوبت طبقه‌بندی خود ما می‌رسد، از این کار می‌رنجیم.

ازنظر من دنیا درحال‌حاضر، تنهایی عظیمی دارد و قلبش شکسته است. ما براساس سیاست‌ها و ایدئولوژی‌مان، خودمان را به‌صورت حزب‌هایی دسته‌بندی کرده‌ایم. از یکدیگر روی برگردانده‌ایم و به‌سوی اتهام‌زنی و خشونت رفته‌ایم. ما تنها و محدودیم، و پر از هراس، پر از این هراس لعنتی. اما به‌جای این‌که کنار هم بیاییم و تجارب خود را ازطریق آهنگ و داستان به‌اشتراک بگذاریم، از راه دور با فریاد با هم صحبت می‌کنیم. به‌جای این‌که با هم برقصیم و دعا کنیم، از یکدیگر دور می‌شویم. به‌جای این‌که ایده‌های ماجراجویانه و نوینی را بیان کنیم که می‌توانند به‌صورت بالقوه همه‌چیز را عوض کنند، خاموش و حقیر در سنگرهای خود و با فریاد در اتاقک‌های انعکاس صدای خود باقی می‌مانیم.

پس قیاس به این صورت است که اگر به‌جای تلاش برای تغییر هرچیزی در دنیای خارج، روی ذهن خودتان کار کنید، غضب شما فروخواهد نشست.

گاهی خطرناک‌ترین چیزها برای کودکان سکوت است. سکوت به آن‌ها اجازه می‌دهد داستان‌های خود را بسازند؛ داستان‌هایی که تقریباً همیشه می‌تواند آن‌ها را تنها و بدون لیاقتِ دریافت عشق و تعلق، به‌تصویر بکشد