بریده‌هایی از کتاب گلبانگ شعراء

شرمنده از آنیم که در روز مکافات اندر خورِ عفو تو نکردیم گناهی

راه تو به هر روش که پویند خوش است روی تو به هر دیده که بینند نکوست وصل تو به هر جهت که جویند خوش است نام تو به هر زبان که گویند خوش است

کی رفته‌ای زدل که تمنّا کنم ترا غیبت نکرده‌ای که شوم طالب حضور با صد هزار جلوه برون آمدی که من کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم ترا پنهان نگشته‌ای که هویدا کنم تٌرا با صد هزار دیده تماشا کنم ترا فروغی بسطامی

شرمنده از آنیم که در روز مکافات اندر خورِ عفو تو نکردیم گناهی قاآنی

هر کس اَسیر عشق حَسَن (ع) شد امیر شد

راه تو به هر روش که پویند خوش است روی تو به هر دیده که بینند نکوست وصل تو به هر جهت که جویند خوش است نام تو به هر زبان که گویند خوش است

از خدا برگشتگان را کار چندان سخت نیست سخت کار ما بود کز ما خدا برگشته است! فرّخی یزدی

علامهٔ دهر هم که باشی یاران دو رو را نشناسی اسدی

ما را نه غم دوزخ و نه حرص بهشت است ما را به تو سِرّی است‌که کس‌محرم آن نیست بردار زرٌخ پرده که مشتاق لقائیم گر سَر برود سِرّ تو با کس نگشائیم مولانا

شرمنده از آنیم که در روز مکافات اندر خورِ عفو تو نکردیم گناهی

نه همین میرمد آن نوگٌل خندان از من با من آمیزش او اٌلفت موج است و کنار قمری سوخته بالم به پناه که روم؟ می‌کشد خار در این بادیه، دامان از من روز وشب با من و پیوسته گریزان از من تا به کی سرکشی ای سرو خرامان از من؟

بیا که سجده به هرآستان و در نکنیم

زهرای پاک، ای غم زیبای دلنشین تو خواندنی‌ترین غزل عاشقانه‌ای فاطمه راکعی

ناکامی و عشق و تنگدستی همه هست جای گله نیست چون تو هستی همه هست اثیر اخسیکتی

دشمن دوست نما را نتوان کرد علاج شاخه را مرغ چه داند که قفس خواهد شد وحید قزوینی

سر چه باشد که نثار قدم دوست کنم این متاعی است که هر بی سروپایی دارد سعدی

کِی در قفس و دام هوا و هوس افتم آن شعله نی‌ام من که به هر خار و خَس افتم بیدل

گه ره دیر و گهی راه حرم می پویم مقصدم دیر و حرم نیست تو را می‌جویم

عالم از شور و شرِ عشق خبر هیچ نداشت دل که از ناوک مژگان تو در خون می‌گشت فتنه‌انگیز جهان غمزه جادوی تو بود باز مشتاق کمانخانهٔ ابروی تو بود حافظ

ما مٌرشد عشّاق خرابات جهانیم ساقیِ سراپردهٔ میخانهٔ جانیم