بریده‌هایی از کتاب گلبانگ شعراء

سر چه باشد که نثار قدم دوست کنم این متاعی است که هر بی سروپایی دارد سعدی

مکن زغصه شکایت که در طریق طلب براحتی نرسید آن که زحمتی نکشید

کی رفته‌ای زدل که تمنّا کنم ترا

سر ارادات ما و آستان حضرت دوست که هر چه برسَرِ ما می‌رود ارادت اوست حافظ

تا توانی رفع غم از خاطر غمناک کٌن در جهان گریاندن آسانست اشکی پاک کن بهار

طاعت آن نیست که برخاک نهی پیشانی صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست سعدی

به تکّلم به تبسٌّم به خموشی به نگاه می‌توان برد بهر شیوه دل آسان از من کلیم کاشانی

بر هر کسی که می می‌نگرم در شکایت است در حیرتم که گردش گردون بکام کیست؟ طایر شیرازی

بس که بد می‌گذرد زندگی اهل جهان مردم از عمر چو سالی گذرد عید کنند صائب

عشق آن است که بلبل با رٌخ گٌل می‌کند صد جفا از خارگٌل بیند تحّمل می‌کند

نسیم عشق زکوی هوس نمی‌آید بدان که بوی گٌل از خار و خَس نمی آید رهی معیری

عقل درس حذر از عشق به دلها می‌داد زیر لب گفت دلم: خسته نباشید استاد!

هر کس که گفت بهر تو مٌردم دروغ گفت من راست گفته‌ام که برای تو زنده‌ام محمود فرّخ

دنیا به اهل خویش ترّحم نمی‌کند آتش امان نمی‌دهد آتش پرست را صائب

از عرش آمدی و زمین آبرو گرفت باید برای بٌردن نامت وضو گرفت بُرقعی

به راه بادیه رفتن، به از نشستن باطل که گر مراد نیابم، به قدر وسع بکوشم سعدی

اگر برجای من غیری‌گزیند دوست‌حاکم اوست حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم

مژدهٔ وصل توام ساخته بیتاب امشب نیست از شادی دیدار مرا خواب امشب وحشی بافقی

بی‌سبب هرگز نمی‌گردد کسی یار کسی یار بسیار است تا گرم است بازار کسی پرتو بیضاوی

شرمنده از آنیم که در روز مکافات اندر خورِ عفو تو نکردیم گناهی