بریده‌هایی از کتاب گلبانگ شعراء

به حقارت منگر باده کشان را کاین قوم پشت پا بر فلک از همت مردانه زدند فروغی بسطامی

دوست را کس به یک بدی نفروخت بهر کیکی گلیم نتوان سوخت سنائی غزنوی

ای مرگ بیا که زندگی ما را کُشت اشتری

در دفتر زمانه فتد نامش از قلم هر ملّتی که مردم صاحب قلم نداشت فرخی یزدی

دست نیاز، چو پیش کسان می‌کنی دراز پل بسته‌ای که بگذری از آبروی خویش نظیری نیشابوری

آنقدر گرم است بازار مکافات عمل چشم اگر بینا بود هر روز روز محشر است صائب

گر از هر باد چون بیدی بلرزی اگر کوهی شوی کاهی نیرزی نظامی

احسان هنری نیست به امید تلافی نیکی به کسی کن که به کارِ تو نیاید

راه تو به هر روش که پویند خوش است روی تو به هر دیده که بینند نکوست وصل تو به هر جهت که جویند خوش است نام تو به هر زبان که گویند خوش است *** گه ره دیر و گهی راه حرم می پویم مقصدم دیر و حرم نیست تو را می‌جویم هاتف

*** آلهی به مستان جام شهود به آنان که بی باده مست آمدند به ساغرکشان شراب ازل به عشقی که شد از ازل آشکار دِلم مجمر آتش طور کن به عقل آفرینان بزم وجود ننوشیده مِی، مِی پرست آمدند به میخوارگان مِی ِ لَمْ یَزَل به حٌسنی که شد عشق را پرده دار گِلم ساغر آب انگور کن معینی کرمانشاهی

سخت دشوار است منظور خلایق زیستن با همه‌زشتی اگر در پیش خود خوبم، بس است بیدل

جواب نامه‌ام از بس زجانان دیر می‌آید جوان گر می‌رود قاصد بکویش، پیر می‌آید