بریده‌هایی از کتاب گلبانگ شعراء

بس که بد می‌گذرد زندگی اهل جهان مردم از عمر چو سالی گذرد عید کنند صائب

به جهان خٌرّم از آنم که جهان خرّم ازوست عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

در مدح حضرت رسول (ص) قدر فلک را کمال و منزلتی نیست سعدی اگر عاشقی کنی و جوانی در نظر قدر با کمال محمّد عشق محمّد بس است و آل محمّد سعدی

شب‌های هجر را گذراندیم و زنده‌ایم ما را به سخت جانی خود این گمان نبود شکیبی اصفهانی

بردار زرٌخ پرده که مشتاق لقائیم گر سَر برود سِرّ تو با کس نگشائیم مولانا

که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

سر ارادات ما و آستان حضرت دوست که هر چه برسَرِ ما می‌رود ارادت اوست حافظ

گه ره دیر و گهی راه حرم می پویم مقصدم دیر و حرم نیست تو را می‌جویم

شرمنده از آنیم که در روز مکافات اندر خورِ عفو تو نکردیم گناهی

هر کس که گفت بهر تو مٌردم دروغ گفت من راست گفته‌ام که برای تو زنده‌ام محمود فرّخ

شرط عاشق‌نیست با یک دل دو دلبر داشتن یا زجانان یا زجان باید که دل برداشتن قاآنی

به نام آن که هستی نام ازو یافت فلک جنبش، زمین آرام ازو یافت

همه بٌردند آرزو در خاک خاک دیگر چه آرزو دارد سیدحسن حسینی

رٌوح را صحبت ناجنس عذابی است اَلیم

آتش عشق چنان در دلم افروخته بود دیده گر آب نمی‌ریخت جگر سوخته بود

بیا که سجده به هرآستان و در نکنیم به غیر زمزمه عشق نغمه سر نکنیم

«صد نامه بدادیم و جوابی نگرفتیم اینهم که جوابی نگرفتیم جواب است!»

گه ره دیر و گهی راه حرم می پویم مقصدم دیر و حرم نیست تو را می‌جویم هاتف

غم دنیای دَنی چند خوری، فارغ باش حیف باشد دل دانا که مشوّش باشد حافظ

داغ پنهان من از خنده خونین پیداست ای بسا خنده که از گریه غم‌انگیزتر است رهی معیری