بریده‌هایی از کتاب داستان‌هایی از شاهنامه

ز گفتار نیکو و کردار زشت ستایش نیابی نه خرم بهشت

کسی که به دنیا و لذت‌های آن امیدوار است و تصور کند که دنیا پایان‌ناپذیر است، مثل کسی است که از درخت بید انتظار خرما را داشته باشد! و به چیزهای بیهوده دلش را امیدوار سازد. هر آن کس که دارد ز گیتی امید چو جوینده خرماست از شاخ بید

که گر خر نیاید به نزدیک بار تو بار گران، سوی پشت خر آر

«ای سپاهیان؛ بدانید و آگاه باشید، کسی که می‌خواهد پهلوان شود، باید هنر و اصل و نسب داشته باشد و در سرش عقل و خرد باشد و علم و دانش راهنمای او باشد. هر کس این چهار خصلت که نشانهٔ چهار گوهر باارزش هستند را دارا باشد، قادر است با دلیری و شهامت، جهان را تحت سلطهٔ خودش قرار دهد».

به جویی که یکبار بگذشت آب نسازد خردمند او جای خواب

چنین است رسم جهنده جهان همی راز خویش از تو دارد نهان نسازد، تو ناچار با او بساز که روزی نشیب است و روزی فراز

مکن کاری که بر پا سنگت آید جهان با این فراخی تنگت آید چو فردا نامه‌خوانان نامه خوانند تو را از نامه خواندن ننگت آید

هر آنگه که گویی رسیدم به جای نباید ز گیتی مرا رهنمای چنان دان که نادان ترین کس تویی اگر پند دانندگان نشنوی

به هرکار هنگام جستن نکوست زدن رای با مرد هشیار و دوست چو کاهل شود مرد هنگام کار از آن پس نیابد چنان روزگار

«انسان عاقل و شایسته، کسی است که در هر کاری با دوستان دانا و افراد عاقل مشورت کند اما اگر مرد در هنگام عمل تنبلی و سستی کند، روزگار برخلاف میل او می‌گردد و هیچ لذتی از خوشی‌های دنیا نمی‌برد.