بریده‌هایی از کتاب سرگذشت پادشاهان زن

رود: پس خاک این کوزه با خاک باقی کوزه‌ها تفاوت دارد. پدر: آری دخترم. رود: پس تو موفق به کشف تازه‌ای شده‌ای. پدر: همین‌طور است. به این ترتیب کوزه‌گر پیر برای اولین‌بار در تاریخ، از فلز مس کوره‌ای ساخت که تا آن زمان هیچ‌کس نساخته بود و کسی هم به وجود فلز مس پی‌نبرده بود.

ایرانیان گذشته به جای کلمهٔ مرد «من» را بر زبان می‌آوردند و به جای کلمهٔ زن هم اسم «من» ذکر می‌کردند. به همین علت کاملاً مشخص نبود که منظور از «من» مرد است یا زن. رود دوم، کلمهٔ زن را مقابل کلمهٔ «من» وضع کرد تا این‌که بین اسم مرد و نام زن در عام تفاوتی وجود داشته باشد و این کلمه از زبان ایرانی وارد زبان اروپایی گردید و مورد استفاده قرار گرفت.

واژهٔ «آمازون» از کلمهٔ «مازون» گرفته شد که اصل این کلمه ایرانی است و به مفهوم زن آمده است که شاه مردم است. این واژه بعدها به صورت آمازون درآمد و جهانی شد.

مرغ و خروس در قدیم، فقط در ایران زندگی می‌کردند و از ایران به نقاط دیگر جهان انتقال داده شد.

مسألهٔ المپیاد را که یونانیان خود را مبتکر آن می‌دانند، در ابتدای امر به وسیلهٔ ایرانیان شکل گرفت و خود یونانی‌ها آن را به وجود نیاوردند بلکه از ایران به یونان رفت و از آن‌جا به سایر نقاط جهان گسترش پیدا کرد. شیوهٔ ورزش کردن در هوای آزاد، از روش‌های ایرانیان بود و یونانی‌ها آن را از ایرانی‌ها اقتباس کردند و به مرور زمان آن را به شکل المپیاد درآوردند.

یکی از کارهای مفیدی که بانو «رودآب» انجام می‌داد، ساختن زورق یا کشتی کوچک بود که برای اولین‌بار به وسیلهٔ همین زن ساخته شد و به کمک مردم آن را به آب انداختند. بانو رودآب سوار بر آن زورق می‌شد و در دریای خزر از این سوی تا بدان سوی می‌رفت و اگر یونانیان مدعی شدند که اولین زورق را زنان یونانی ساختند واقعیت ندارد زیرا که این زنان ایرانی بودند که برای نخستین‌بار زورقی ساختند، مخصوصاً بانو رودآب بود که به این‌کار اقدام کرد و در دریای مازندران آن را به آب انداخت. بنابراین باید گفت که قسمت کشتی‌سازی از ابتکارات زنان ایرانی بود.

ایرانیان اولین ملت صنعتگر جهان آن روز به شمار می‌آمدند و به کمک قلع توانستند ظروف مسی را سفید کنند و از زنگ زدگی به در آورند تا زنگ نزند و مردم را بیمار نکند. ایرانیان مردمی بودند که با ذوب کردن فلز آهن، به مردم دیگر نقاط این طریقه را آموختند و به آنان یاد دادند که چگونه فلز را ذوب کنند. اگر مردم ایران به ذوب کردن آهن اقدام نمی‌کردند، اگر به جهانیان نمی‌آموختند، به جرأت می‌توان گفت که تمدن بشریت قرن‌ها عقب می‌ماند و ما امروزه در همهٔ نقاط جهان، این پیشرفت‌ها را نمی‌دیدیم.

معروف است به این‌که ایرانیان اولین ملتی بودند که مفرغ ساختند و با مخلوط کردن مس و قلع، مفرغ به دست آوردند که تا آن زمان در میان هیچ قوم و ملتی سابقه نداشته است. همچنین آن‌ها اولین مردمی بودند که از قلع برای سفید کردن مس استفاده کردند.

ایرانیان اولین ملتی بودند که آتش را کشف کردند و از آن استفاده نمودند و مردمی بودند که به کشف فلز مس نائل شدند و آن را ذوب کردند و صنعت فلزسازی را پایه‌گذاری نمودند.

بانو رود آن پرندگان را از روی صداهایشان «چوغ» نامید چرا که در گذشته معمولاً رسم بر این بود که نام جانوری را از روی صدایش تعیین می‌کردند و ایرانیان در گذشته‌های دور هم، چنین می‌کردند.

ایران‌بان از مردم آن منطقه خواست تا خورشید را پرستش کنند چرا که به تصور آن‌ها، این خورشید بود که به آن‌ها زندگی می‌داد و به آنان آذوقه و خوراک می‌داد و هرگونه امکانات طبیعی را برای آن مردم فراهم می‌کرد تا در آسایش باشند. به گمان آن مردم خورشید بزرگ‌ترین پدیده‌ای بود که سر منشاء خیر می‌شد، به همین علت لازم بود تا آن را قدر بنهند و از آن سپاسگزاری نمایند.

گفته می‌شود ملکه تومی‌ریس تأکید کرده بود که ما باید به سرزمین‌هایی حمله کنیم که اولاً دارای ثروت باشند و دیگر این‌که مردان زیبارویی داشته باشند، بنابراین بهترین کشور برای تاخت و تاز، ایران است که هم مردم ثروتمندی دارد و هم دارای مردان زیبا هست.

تا ابتدای آغاز پهلوانی، تمام پادشاهان ایران چه در شهر سیلک و چه در گیان و یا در زابلستان و خراسان و حتی مازندران، همهٔ آن‌ها زن بودند و تمدن ایرانیان به حمایت و پشتیبانی و راهنمایی آن پادشاهان زن، به وجود آمد. زنانی که در ایران پادشاهی می‌کردند، افرادی فوق‌العاده باهوش بودند و تمدن ایران را پایه‌گذاری نمودند و ملت ایران را از هرگونه خطر و حوادث احتمالی نجات دادند و اقدامات مفیدی انجام دادند.

مردم کشورهای مختلف و مستقل آن نواحی، ملکهٔ شهر سیلک را «ماما» می‌گفتند یعنی مادر و برای چنین شخصی احترام بسیاری قائل بودند. بنابراین، باید گفت که کلمهٔ «بابا» و «ماما» در اصل واژگان ایرانی هستند و از ایران به سایر نقاط جهان سرایت کردند و اثر گذاشتند.

زاب پس از ورود به آن شهر، سوار بر اسب می‌شد و به هر کجا می‌رفت مردم شهر گیان که تا آن روز اسب ندیده بودند، بسیار حیرت کردند که آن چگونه جانوری است که آدمی روی آن سوار می‌شود؟ مردم شهر گیان تصور می‌کردند که آن جانور، قسمت بالایی‌اش شبیه انسان و قسمت پایینی آن شبیه به حیوان است که چهار دست و پا دارد. اروپاییان نام این جانور را «سانتور» نامیدند که برای اولین‌بار در ایران زمین دیده شد

ایران‌بان لحظاتی به چشمان پسرش به دقت نگریست و دانست که او تصمیم گرفته است که از راز کشته شدن پدرش آگاه گردد و در این مورد اطلاعاتی به دست آورد و از آن با خبر شود تا از این طریق اندکی آرام گیرد و افسردگی‌اش را در اثر کمبود پدر از میان بردارد.

در گذشته‌های بسیار دور یعنی دوران ماقبل تاریخ، فقط زن‌ها حکومت می‌کردند و بر کشوری پادشاهی می‌نمودند. این شیوه به مدت چند هزار سال ادامه داشت و همچنان زنان بر مسند قدرت بودند.

محققانی که در این زمینه به بررسی و کاوش پیرامون جایگاه زنان در عهد باستان پرداختند، آن زمان را به «دوران زن سالاری» یا «مادر شاهی» عنوان می‌کنند. بعد از گذشت سه هزار سال از حکومت زنان، سرانجام قدرت به مردان واگذار می‌شود که از آن تاریخ به بعد «مرد سالاری» بوده چرا که آغاز حکومت مردان بوده است. به رسم آن دوران یعنی عهد زن سالاری، مردان به هیچ‌وجه حق حکومت نداشتند و سلطنت کردن مختص زنان بوده است و این زنان بودند که بر کشورهای کوچک حکومت می‌کردند. اگر زن در مقام پادشاهی دارای فرزندان دختر و پسر بود فقط دختر می‌توانست جانشین مادر شود و ادارهٔ کشور و حکومت را به دست بگیرد و بر آن کشور سلطنت کند و پسران چنین حقی را نداشتند و از حکومت کردن محروم بودند. نخستین زنی که بر ایران زمین حکومت می‌کرد، به نوشته صاحب نظران ایران‌بان نام داشت که پایتخت آن، شهر «سیلک» بود که در کنار کاشان امروزی واقع بود.

از این‌که ایران‌بان دختری نداشت، اجاق خانهٔ خود را خاموش و تاریک می‌دید، به همین خاطر اغلب اوقات پریشان و افسرده به نظر می‌رسید و شادابی در خود احساس نمی‌کرد. ایران‌بان این را به خوبی می‌دانست که پسرش نمی‌تواند بعد از مرگ او بر تخت سلطنت بنشیند و حکومت مادرش را ادامه دهد چرا که به رسم معمول پسر از حق حکومت محروم بود و این قضیه بر او و تمامی مردم روشن بود، بنابراین فقط عروس او می‌توانست بر جای او بنشیند و ادارهٔ امور کشور را به دست بگیرد و بر آن مردم حکومت کند.

مطابق آن‌چه که در تاریخ آمده است، زنان به مدت سه هزار سال بر ایران زمین حکومت می‌کردند که این دوران را پژوهشگران دوران «زن سالاری» می‌نامند که فقط زنان حق حکومت داشته‌اند.