بریده‌هایی از کتاب سید موسی صدر ؛ نگاهی به زندگی و زمانه امام موسی صدر

همان اول که رسید لبنان، چشم‌انداز حرکت‌اش را شفاف و بدون قلم‌خوردگی بیان کرد: «وظیفهٔ دینی من در لبنان، ارتقای سطح زندگی اجتماعی مردم، به طور عام، و ارتقای سطح فرهنگی دینی مسلمانان به طور خاص است، زیرا معتقدم تا وقتی سطح زندگی و معیشت مردم به شکل کنونی باشد، ارتقای فرهنگ دینی میسر نخواهد بود.»

دعوت صحیح اگر توأم با عمل نباشد و وضع اجتماعی دعوت‌کننده یا هم‌مذهبان او بد باشد، دعوتِ کم‌اثر خواهد بود. آخر چطور ممکن است که مردم ادعای مسلمانی را که اسلام را ضامن سعادت دنیا و آخرت می‌داند باور کنند؛ در حالی‌که فقر و جهل و مرض و کثافت آنها را فراگرفته است.

هرگز نمی‌پذیرم بمب‌های اسرائیلی خانه و کاشانهٔ مردم لبنان را ویران کرده بود. اهالی روستای «عین عرب» به دشت مرجعیون پناه برده بودند، تا زمین را فرش و آسمان را روانداز خود کنند. تا این مصیبت را شنید، گفت: «هرگز نمی‌پذیرم، حتی یک شب را، در هوای آزاد صبح کنند.» بلافاصله دستور داد قبل از رسیدن شب، چادر، پتو و سایر لوازم تهیه و برای اهالی روستا ارسال شود. سحرگاه آن شب هنگامی که اهالی دشت مرجعیون بیدار شدند، صدها چادر سفید دیدند که در سراسر زمین مسطح و هموار آن منطقه برپا شده بود. امام صدر اگرچه همه را به پایداری و استقامت در برابر دشمن دعوت می‌کرد، اصرار داشت کرامت و شرافت انسان‌ها، از هر دین و مذهبی که باشند، باید به بهترین وجه حفظ گردد.

آخر چطور ممکن است که مردم ادعای مسلمانی را که اسلام را ضامن سعادت دنیا و آخرت می‌داند باور کنند؛ در حالی‌که فقر و جهل و مرض و کثافت آنها را فراگرفته است.

شیعیان مرتضی علی مگر ممکن است برگردند؟ بله آقا! بنده دیده‌ام شیعه مسیحی شده! دیده‌ام شیعه سنی شده! دیده‌ام شیعه وهابی شده! شما ممکن است دیده باشید، ممکن هم هست ندیده باشید!

مسئولین امر ما را بسیار نصیحت می‌کنند. حرف‌های خوب هم که در دنیا بسیار است، این نصیحت‌های گرانمایه و این سخنان بسیار خوب را برای خودتان نگه‌دارید و بیایید با «دست‌هایتان» به ما کمک کنید.

رباب! دل‌ات را به این چیزها خوش نکن. تو را تحسین کنند یا نکنند، راه خودت را برو. مراقب باش رباب! کار خودت را بکن و توکلت هم بر خدا باشد. این چیزها برایت مثل نسیمی باشد که صورتت را نوازش می‌دهد و از کنارت رد می‌شود.»

«سعد حداد» یکی از عمال رژیم صهیونیستی در مصاحبه‌ای تلویزیونی در پاسخ به این سؤال که با گروه‌های فلسطینی و احزاب چپ لبنان چگونه برخورد می‌کنند؟ گفته بود: «از چندین روش استفاده می‌کنیم، که آن‌قدر موفق هستند که دیگر نیازی به جنگ نخواهد بود. یک شیوه تطمیع یا خرید افراد است. شیوهٔ دیگر استفاده از زنان و فاسد کردن روحیهٔ افراد است و شیوهٔ بعدی اهداء اسلحهٔ جدید و ماشین مناسب است که وقتی در اختیار آن‌ها قرار می‌دهیم، دیگر آن‌ها خود به ما مراجعه می‌کنند.» پس از آن از او پرسیدند که اگر چنین است پس چرا جنگ ادامه دارد؟ و او در جواب گفته بود: «ما فقط یک مشکل داریم و آن "جوانانِ موسی صدر" هستند. با این‌ها به هیچ‌وجه نمی‌توان کنار آمد. با این‌که پولی ندارند و فقیرند، با این‌که ماشینی ندارند و پیاده به جبهه می‌آیند، با این‌که کفش مناسبی ندارند و در برف‌های زمستان به مشکل برمی‌خورند. با وجود همهٔ این‌ها اصرار دارند که با ما بجنگند. تا به الآن نتوانسته‌ایم با آن‌ها کنار بیاییم. اگر هم ما با این‌ها کاری نداشته باشیم، آن‌ها با ما کار دارند.»

برنامهٔ همیشگی‌اش این بود؛ هجده ساع کار مفید و مؤثر در شبانه‌روز! هیچ‌وقت هم تعطیلی نداشت. پیش می‌آمد دو شبانه‌روز را بیدار بماند. می‌گفت: «نمی‌توانم مشکلات مردم را ببینم و بی‌تفاوت بمانم.

در همین حالِ خفقان، سید موسی آمد ایران؛ سال ۱۳۴۴. رفت شیراز و در مسجد حضرت ولی‌عصر (عج) سخنرانی کرد: «دشمنان اسلام از مرزهای کشورهای اسلامی گذشته به قلب کشور ما نفوذ کرده و تبلیغات شوم می‌نمایند. شما ملت چرا نشسته‌اید؟ چرا زن‌ها جلسات دینی ندارند؟ چرا درس نمی‌خوانند؟ ای ملت! روحانیت را تنها نگذارید، بیایید در خانهٔ علما و رهبران دینی جمع شوید و آن‌ها را تنها نگذارید. شخص مسلمان چه به هدف خود برسد، چه نرسد موفق و پیروز است