بریده‌هایی از کتاب اسکیس‌های عاشقانه

وقتی که تب می‌کنم فکر کردن به تو ساده می‌شود می‌آیی کنارم می‌نشینی موهایم را باز می‌کنی و پنجره را نگاه می‌کنی انگار که گاهی مرا دوست داری.

خسته‌ام خیلی خوابم می‌آید خیلی کمی تب دارم خیلی چرا تهران شب نمی‌شود؟

من مردی هستم که دیگر تیترهای روزنامه را دوست ندارد. گوشه‌ای می‌نشینم دود سیگارم را دنبال می‌کنم.

اگر آدم بودم حالا خواب بودم همان بهتر که خودم را به گاری تو بسته‌ام.

پنجه در پنجه‌ی هم چنارهای پُربرگ بهار و باران صدایی‌‌ست بر میخک‌های حیاط که سراغ از دست‌های تو می‌گیرند اردیبهشت همیشه ماهِ خوبی است برای آمدن.

وقتی که تب می‌کنم فکر کردن به تو ساده می‌شود می‌آیی کنارم می‌نشینی موهایم را باز می‌کنی و پنجره را نگاه می‌کنی انگار که گاهی مرا دوست داری.

کوتاه شده‌اند روزهایِ سیاه مثل موهایم زمستان دارد این پنجره سرما دارد این زمستان و من که دیگر تو را ندارم مثل موهایم.

برو بخواب امشب تلخم انگار ماری در دهانم پوست انداخته است.

من خیره به سیبِ گلویت تو اما چشم از دهان من برندار.

ماه را می‌شکنم در لیوانم می‌ریزم و سر می‌کشم با آبی که تو برایم ریخته‌ای.

نه طعمِ تند عود حوالیِ گردنش نه بوی سیب از سینه‌های تُرش تنها رد دهانی سرخ که بر پنجره‌ی مات مانده است.

دروغ است که می‌روی و دیگر برنمی‌گردی من رنگِ حنایت را خوب می‌شناسم که زیتونیِ غریبی دارد مثل چشم‌هایی که سیاه می‌کند روزگارِ هر مردی را.

این‌که دستم نیست سیگاری‌ست که تو دادی قرارمان همین بود بگذارمش برای روز مبادا اما انگار «هر روز بی‌تو روز مباداست.»۱

شب‌به‌خیر... برای من که همیشه عادت داشتم لال از تو جدا شوم شروع خوبی بود.

سکوتِ آشپزخانه چاقویی بر پهلوی راست من است   به خانه برگرد.

روزم را می‌کُشی، در همان آغاز و من به امید روزی دیگر مُردارِ ساعت‌ها را جمع می‌کنم.

پشت این پنجره شهری خوابیده است که سکوتش تو را بی‌خواب کرده است.

سیگاری‌ که تو دادی دود نمی‌کنم می‌گذارم برای روز مبادا...