بریده‌هایی از کتاب تصمیم گیری

تأمل و تعصب بیش‌ازحد در مورد تصمیمات گذشته، به‌خصوص هنگامی که آن تصمیمات به‌اشتباه گرفته شده باشند، منجر به تعلل و سستی در تصمیم‌گیری‌های آتی ما خواهد شد

بسیاری از افراد تحصیل‌کرده و بااستعداد با تصمیم‌گیری‌های نادرست، زندگی خود را به نابودی می‌کشند. در عوض برخی دیگر، با استعداد معمولی و فرصت‌های حداقل، بسیار عالی و ثروتمند زندگی می‌کنند؛ زیرا آنها یاد گرفته‌اند که چگونه تصمیم‌های هوشمندانه بگیرند. درواقع چیزی که اغلب ما به شانس و اقبال نسبت می‌دهیم، چیزی جز تصمیم‌گیری درست در زمان مناسب نیست.

«می‌دانید چگونه اتفاق می‌افتد؟ شما بیست‌ویکی دو ساله هستید. تصمیماتی می‌گیرید. ناگهان خود را هفتادساله می‌یابید». تی. ویلدر

«همه چیز را باید تا حد ممکن ساده کرد، اما نه خیلی ساده». ای. اینشتین

شما نمی‌توانید احساس تأسف را از بین ببرید، اما می‌توانید آن را به حداقل برسانید؛ مثلاً همه تصمیمات نیاز به پیگیری ندارند. اگر شما خرید یک دوربین جدید را در اینترنت کاملاً بررسی و یکی از آنها را خریداری کرده‌اید، ادامه تحقیق و بررسی بعد از سفارش دادن آن ضرورتی ندارد و احتمالاً به حس تأسف شما می‌افزاید

طوری تصمیم می‌گیریم که گویی این تصمیم بر تصمیم آینده ما اثری ندارد و این یک اشتباه است. گزینه‌هایی که امروز در دسترس شما است، نتیجه تصمیمات شما در گذشته است.

شما چگونه در برابر فشارهای ناشی از بدشانسی و اشتباه مقاومت می‌کنید؟ چگونه می‌توانید روندی روبه‌جلو داشته باشید؟ و چگونه می‌توانید بعد از گرفتن تصمیمی ناکارآمد، خجالت‌زده نباشید؟ شما باید به این آگاهی برسید که شکست‌ها بخشی از زندگی هستند. زندگی، ساخته‌شده از نبود اطمینان‌ها است؛ بنابراین تنها راه دوری از شکست‌ها، اجتناب از نبود اطمینان و ریسک است. آیا این همان شیوه زندگی است که شما می‌خواهید؟ احتمالاً نه. آنچه شما بدان نیاز دارید این است که از اشتباهات خود درس بگیرید.

شما باید نگران جنبه‌های منفی پشیمانی باشید؛ زیرا هنگامی که شما زمان خود را همچون آبی ریخته‌شده هدر می‌دهید، این امر از تأثیر تصمیم شما می‌کاهد و مهم‌تر، زمانی است که تأسف خوردن مانع توانایی شما برای تصمیم‌گیری آینده می‌شود.

تصمیم نگرفتن خود یک تصمیم است. کسانی که کمتر خطر می‌کنند، این‌گونه فکر نمی‌کنند. آنها بر این عقیده‌اند که می‌توانند با به حداقل رساندن تغییرات، ریسک را به حداقل برسانند. این افراد مانند کسانی هستند که در سنین بالاتر، با ناامیدی به گذشته خود می‌نگرند و به این می‌اندیشند که چگونه به حالت کنونی در زندگی خود رسیده‌اند. آنها به جای مدیریت فعالانه زندگی، ناامیدانه به کناری می‌نشینند و اجازه می‌دهند حوادث برای آنها اتفاق بیفتند.

«می‌دانید چگونه اتفاق می‌افتد؟ شما بیست‌ویکی دو ساله هستید. تصمیماتی می‌گیرید. ناگهان خود را هفتادساله می‌یابید»

شما به‌ندرت به تمام اطلاعاتی که برای تصمیم گرفتن به آنها نیازمندید، دسترسی دارید. اگر چنین امکانی وجود داشته باشد، این دیگر یک تصمیم‌گیری محسوب نمی‌شود، بلکه نتیجه‌ای ازقبل‌معین‌شده است

تجربه می‌تواند معلمی عالی باشد، اما نه همیشه! تجربه می‌تواند باعث غرور، اعتمادبه‌نفس بیش‌ازحد و حتی انتخاب‌های فاقد خلاقیت شود؛ برای مثال اگر شما در فصل دهم که در مورد اعتمادبه‌نفس بود بالاترین نمره را گرفتید، نباید بگذارید که تجربه شما بر واقع‌بینی‌تان سایه افکند و انتخاب‌های شما را محدود کند.

شما معمولاً زمان و انرژی کافی برای بهینه‌سازی تمام تصمیمات ندارید و اگر تفاوتی بین تصمیمات حیاتی و سایر تصمیمات قائل نشوید، نمی‌توانید به تصمیم‌هایی که واقعاً حیاتی هستند، به اندازه کافی بها بدهید.

ما در تجربه گرفتن از گذشته ضعیف عمل می‌کنیم: حافظه ما تا حد زیادی گزینشی است. ما در تعبیر و تفسیر مجدد گذشته‌های خود طوری عمل می‌کنیم که باعث حفظ و ارتقای اعتمادبه‌نفسمان شود؛ بنابراین در اکثر موارد مشکلاتی را که می‌بایست دیده و رفع شوند، نمی‌بینیم و در ارزیابی شکست‌ها و موفقیت‌های خود به صورت غیرمنطقی عمل می‌کنیم

آگاه باشید که تجربه می‌تواند مثل یک سرمایه ارزشمند باشد یا می‌تواند باعث غرور و اطمینان بیش‌ازحد شود. اشخاصی که در گذشته موفقیت کسب کرده‌اند، باید کاملاً هوشیار باشند که دچار اطمینان بیش‌ازحد نشوند؛ خصوصاً در مواقعی که با مشکلی خارج از محدوده تخصص روبه‌رو می‌شوند.

به‌طور خلاصه، تمام تصمیمات مهم نیستند. شما باید برای خود تعریف کنید که کدام تصمیمات مهم هستند و کدام‌ها مهم نیستند. پس باید دقت و تلاش بیشتری را صرف تصمیمات مهم‌تر کنید.

افراد با ریسک‌پذیری پایین احتمالاً تصمیم‌هایی را شناسایی، ارزیابی و انتخاب می‌کنند که احتمال شکست در آنها پایین باشد. درست یا اشتباه، این افراد اغلب تصمیم‌هایی را اتخاذ می‌کنند که کمترین تغییر را در وضعیت موجود آنها ایجاد کنند. از طرف دیگر، احتمال بیشتری وجود دارد که افراد با ریسک‌پذیری بالا تصمیم‌هایی را شناسایی، ارزیابی و انتخاب کنند که منحصربه‌فرد باشند و احتمال شکست در آنها بالا باشد.

هم تمایل به ارضای آنی و هم تعلل هر دو از مشکلات خودکنترلی هستند؛ یکی به تنبلی اولویت می‌دهد و ترجیح دیگری بر ارضای تمایلات فوری را منعکس می‌کند.

«ابتدا واقعیت‌ها را کشف کنید. سپس می‌توانید به میزانی که دوست دارید آنها را تحریف کنید».

میل ما به اعتماد افراطی باعث می‌شود به جای مهم‌ترین اطلاعات، بر قابل دسترس‌ترین آنها تکیه کنیم. ما انتخاب‌های خود را محدود می‌کنیم و زود تحقیق خود را به اتمام می‌رسانیم.