بریده‌هایی از کتاب تصمیم‌گیری

تأمل و تعصب بیش‌ازحد در مورد تصمیمات گذشته، به‌خصوص هنگامی که آن تصمیمات به‌اشتباه گرفته شده باشند، منجر به تعلل و سستی در تصمیم‌گیری‌های آتی ما خواهد شد

بسیاری از افراد تحصیل‌کرده و بااستعداد با تصمیم‌گیری‌های نادرست، زندگی خود را به نابودی می‌کشند. در عوض برخی دیگر، با استعداد معمولی و فرصت‌های حداقل، بسیار عالی و ثروتمند زندگی می‌کنند؛ زیرا آنها یاد گرفته‌اند که چگونه تصمیم‌های هوشمندانه بگیرند. درواقع چیزی که اغلب ما به شانس و اقبال نسبت می‌دهیم، چیزی جز تصمیم‌گیری درست در زمان مناسب نیست.

«می‌دانید چگونه اتفاق می‌افتد؟ شما بیست‌ویکی دو ساله هستید. تصمیماتی می‌گیرید. ناگهان خود را هفتادساله می‌یابید». تی. ویلدر

«همه چیز را باید تا حد ممکن ساده کرد، اما نه خیلی ساده». ای. اینشتین

شما نمی‌توانید احساس تأسف را از بین ببرید، اما می‌توانید آن را به حداقل برسانید؛ مثلاً همه تصمیمات نیاز به پیگیری ندارند. اگر شما خرید یک دوربین جدید را در اینترنت کاملاً بررسی و یکی از آنها را خریداری کرده‌اید، ادامه تحقیق و بررسی بعد از سفارش دادن آن ضرورتی ندارد و احتمالاً به حس تأسف شما می‌افزاید

طوری تصمیم می‌گیریم که گویی این تصمیم بر تصمیم آینده ما اثری ندارد و این یک اشتباه است. گزینه‌هایی که امروز در دسترس شما است، نتیجه تصمیمات شما در گذشته است.

شما چگونه در برابر فشارهای ناشی از بدشانسی و اشتباه مقاومت می‌کنید؟ چگونه می‌توانید روندی روبه‌جلو داشته باشید؟ و چگونه می‌توانید بعد از گرفتن تصمیمی ناکارآمد، خجالت‌زده نباشید؟ شما باید به این آگاهی برسید که شکست‌ها بخشی از زندگی هستند. زندگی، ساخته‌شده از نبود اطمینان‌ها است؛ بنابراین تنها راه دوری از شکست‌ها، اجتناب از نبود اطمینان و ریسک است. آیا این همان شیوه زندگی است که شما می‌خواهید؟ احتمالاً نه. آنچه شما بدان نیاز دارید این است که از اشتباهات خود درس بگیرید.

شما باید نگران جنبه‌های منفی پشیمانی باشید؛ زیرا هنگامی که شما زمان خود را همچون آبی ریخته‌شده هدر می‌دهید، این امر از تأثیر تصمیم شما می‌کاهد و مهم‌تر، زمانی است که تأسف خوردن مانع توانایی شما برای تصمیم‌گیری آینده می‌شود.

«می‌دانید چگونه اتفاق می‌افتد؟ شما بیست‌ویکی دو ساله هستید. تصمیماتی می‌گیرید. ناگهان خود را هفتادساله می‌یابید»

تصمیم نگرفتن خود یک تصمیم است. کسانی که کمتر خطر می‌کنند، این‌گونه فکر نمی‌کنند. آنها بر این عقیده‌اند که می‌توانند با به حداقل رساندن تغییرات، ریسک را به حداقل برسانند. این افراد مانند کسانی هستند که در سنین بالاتر، با ناامیدی به گذشته خود می‌نگرند و به این می‌اندیشند که چگونه به حالت کنونی در زندگی خود رسیده‌اند. آنها به جای مدیریت فعالانه زندگی، ناامیدانه به کناری می‌نشینند و اجازه می‌دهند حوادث برای آنها اتفاق بیفتند.