بریده‌هایی از کتاب گزیده اشعار شیون فومنی

حروف سربی خون را بخوان به صفحه ی بالم که مرغ نامه رسان کبوتران شمالم بخوان که خسته ترینم بشاخه ی که نشینم که داغ تازه نبینم که دلشکسته ننالم شبی بد است و بدآئین که سایه های خبرچین فزوده وزنه ی سنگین به زخم بال وبالم چو اژدهای دمانی که خورده خون جهانی قفس گشوده دهانی به زیر سایه ی بالم ستاره خون و شفق خون سحر به پنجره مظنون به آفتاب و گل اکنون دگر چه روی سئوالم غروب تنگه خوابست خروش مرگ شهابست عبور ساکت آبست گذشتن مه و سالم نفس به سینه بریدن به لاک لحظه خزیدن همین شکسته پریدن همین جواز مجالم کجای بیشه چنین است؟ که خصم ریشه زمین است دلم گرفته از این است اگر که غمزده حالم در آفتابم و سرما وزیده در تن من تا نماز وحشت خود را کند اقامه نهالم بخوان که غصه نپاید بهار رفته بیآید

نقشی نمی بندد خیالم جز تو ای عشق دنیای من رویای شیرینی ندارد

سفر ترا به سلامت,مرا به من بسپار مرا به لحظه بدرود خویشتن بسپار

زبان شمشیر دشمن افکنم شد ز بی باکی کفن پیراهنم شد چه پنهان دارم احوال دلم را دهن زخم نمایان تنم شد

دشتهارا_سوار بایدو نیست شیهه ای در غبار باید و نیست خفته روح جرقه در باروت غیرت انفجار باید و نیست خواب پسکوچه های مستی را نعره جانشکار باید و نیست

مگر از باد منجیلم سرشتند اینکه در هردم دوان از دشت می پرسم دیارم کو دیارم کو اگر با خاک همدستم به دامان که آویزم وگر پا در رکاب باد می را نم غبارم کو

از دو سوی پل اگر یکروز روی آور شویم چشم بندیهای اشک شوق آنجا دیدنی است