بریده‌هایی از کتاب گزیده اشعار شیون فومنی

بخوان چیزی به صبح روشن فردا نمانده

دورتر از خویش بیندیش عمقی نخواهی داشت در نزدیکی های خویش

نی گوشه گیر صحرا زین بیشتر چه خواهی

خروس بی محلست این سپیده ی کاذب پرنده آه ... چرا دیر و زود می خواند

خالی ام همچو نی از ناله دم گرم تو کو؟ تا به لب آیدم از پرده ی دل راز دگر

فریاد سکوتمان بلندست در پچ پچ دیر ساله ی دشت اسطوره ی ضجه های تلخست تاریخ ستمکشیده ی ما

اگه بشکسه نا تی سر نخور غم همیشک سنگ خوری نا مِوه داره

هر که باشد در پی آزار کس,چون عنکبوت میشود در بند تنهایی,شکار خویشن

ای دوست که ظرفیّت دریا داری تو به اندازه ی تنهایی من جا داری می شود از ستم ثانیه ها در تو گریخت غفلت قلّه فراموشی صحرا داری هرچه جاریست پُر از سرکشی سایه ی توست خلوت نخلی و از زمزمه خرما داری همه با اهل نظر چشم تو جز راست نگفت نفسی شُسته تر از آینه ی ما داری آسمانگیر تر از پنجره بودیم و گذشت مگرم باز به پرسیدن گُل واداری به دو چشمت که در آیینه ی آفاق خیال مثل پرواز دو گنجشک تماشا داری در منش ریز که چون جام، تمامی دهنم در سبوی نفست خلسه دوبالا داری می خزی در پسٍ اوهامِ همه کودکی ام هله خلخالِ مهِ خاطره در پا داری مدد از باطن آن پیر بگیرم که ستوده آنچه خوبان همه دارند تو تنها داری

می رانمت چو مهتاب بر موج آب دیده دارم در آرزویت دریا به دامن ای دوست