بریده‌هایی از کتاب بریده

«ببینید من یه استراتژی دارم. چرا توقع چیزی رو داشته باشیم؟ اگه توقع چیزی رو نداشته باشی، ناامید هم نمی‌شی.»

چه کسی کتاب عشق را نوشته؟ خدای من. نمی‌دانم. مگر همۀ ما هر روز در حال نوشتن آن نیستیم؟

«با اطمینان به سمت رؤیاهایت برو! زندگی را که برای خودت تصور کرده‌ای، زندگی کن.»

راستی، به ما اینجا «مهمان» می‌گویند. به اختلالات روانی ما فقط می‌گویند مشکل. اکثر دخترها اینجا مشکل بی‌اشتهایی عصبی و سوءتغذیه دارند. اینجا به این‌جور دخترها می‌گویند مهمانانی که سوءتغذیه و بی‌اشتهایی دارند. بعضی‌ها هم معتاد هستند، که به آن‌ها می‌گویند مهمانانی که مشکل استفاده از مواد دارند. بقیۀ دخترها، مثل خودم، دیوانه‌های جورواجور هستند. به ما هم البته می‌گویند مهمانانی با مشکلات رفتاری. پرستارهای اینجا را مراقب می‌گویند. و به کل مجموعه می‌گویند «مؤسسه اقامتی درمانی»، نه بیمارستان روانی

به جای اینکه تلاش کنند خوابشان ببرد، بلند شوند و مطالعه کنند یا اینکه یک لیوان شیر بخورند

ادامه‌دادن برایم دشوار است.

«همۀ ما کارهای عجیب‌غریب می‌کنیم.»

من شاید مدرک روان‌شناسی نداشته باشم، ولی روش‌های سنتی زیادی بلدم.» و با دستش به سمت سینه‌هایش اشاره می‌کند، انگار که روش‌های سنتی را در آنجا نگهداری می‌کند.

من همان دختر درون کتاب بودم؛ دختری که به‌شدت تنها بود، به‌شدت عصبی بود، به‌شدت آسیب دیده بود و به شدت سردرگم، اما کلمات از بیان آن‌ها قاصر بود. به خوبی به یاد دارم که تا چه اندازه احساس تنهایی می‌کردم. من هم خودآزاری هم کرده‌ام؛ تصور می‌کنم همۀ ما این‌کارها را می‌کنیم و مسئولیت و شرمندگی بعضی کارهایی را می‌پذیریم که بابت آن‌ها مقصر نبودیم. هر چند واقعیت‌های زندگی من متفاوت از واقعیت‌های زندگی آن‌ها بود، اما احساسمان یکی بود.

اگر ما سخت کار کنیم، تو چیزی خیلی بهتر از اون چه که از دست می‌دی، به‌دست می‌آری. قول می‌دم.