بریده‌هایی از کتاب ذن در هنر عکاسی خیابانی

اگر توقعی نداشته باشید، هیچ‌گاه ناامید نمی‌شوید: «قدرت استاد این‌گونه است: می‌گذارد همه‌چیز بیاید و برود بدن هیچ تلاش و تمایلی؛ هیچ‌گاه توقع نتیجه‌گرفتن ندارد بنابراین هیچ‌گاه ناامید نمی‌شود؛ هیچ‌گاه ناامید نمی‌شود بنابراین هیچ‌گاه روحش پیر نمی‌شود.»

تا در طلب گوهر کانی کانی تا در هوس لقمهٔ نانی نانی این نکتهٔ رمز اگر بدانی دانی هر چیز که در جستن آنی آنی مولانا هدف واقعی آموختن عکاسی نیست. هدف این است که زندگی را زندگی کنیم. مارتین لستر

عکس را برش نزنید؛ ۲. هر عکسی که می‌گیرید در صفحهٔ نمایش دوربین چک نکنید؛ ۳. بیش‌ازاندازه روی عکس‌ها کار نکنید؛ ۴. بایک لنز با فاصلهٔ کانونی ثابت کار کنید؛ ۵. بیشتر کتاب بخوانید تا اینکه تجهیزاتتان را عوض کنید. یک‌بار دیگر تأکید می‌کنم که این نکته‌ها فقط برای راهنمایی شماست و به‌هیچ‌وجه قانون نیستند. این موارد بر اساس تجربه‌های شخصی خودم به دست آمده و نکته‌هایی هستند که کمک‌های زیادی به من کرده‌اند (و ممکن است برای شما قابل‌استفاده نباشند). این راهنمایی‌ها برای عده‌ای جواب می‌دهد و عده‌ای هم ترجیح می‌دهند کارهایی انجام دهند که خودشان فکر می‌کنند درست است.

هرچه سطح توقعاتمان بیشتر باشد، کمتر انعطاف‌پذیر خواهیم بود و نمی‌توانیم با ذهن باز کار کنیم (در برابر موقعیت‌های عکاسی)

«عکاسی برای من هنر مشاهده است. عکاسی هنر پیداکردن چیزهای جالب در مکان‌های عادی است... این کار تنها با دیدن میسر نمی‌شود، نکتهٔ مهم نحوهٔ دیدن است.»

هدف واقعی آموختن عکاسی نیست. هدف این است که زندگی را زندگی کنیم. مارتین لستر

کارتیه برسون می‌گوید: «عشق و علاقهٔ من هیچ‌گاه به خود عکاسی نبوده است. اینکه برای لحظه‌ای خود را فراموش کرده و در یک ثانیه هم فرم و هم حسِ سوژه‌ای را جاودانه کنم، بسیار لذت‌بخش است.»

به نظر من اجتناب از نگاه‌کردن به عکس‌های بد، مهم‌تر از نگاه‌کردن به عکس‌های خوب است. چیزهایی که می‌بینیم ما را تحت تأثیر قرار می‌دهند؛ اگر همیشه به عکس‌های متوسط نگاه کنیم، بر کار ما نیز تأثیر می‌گذارند

از نگاه من بهترین عکاسان خیابانی آن‌هایی هستند که ساده کار می‌کنند؛ اگر کمی احساسی و بدون طفره بگویم: هرچه کمتر، بهتر.

اولین اثر یک عکاس خود اوست.

«بهتر است بیشتر کتاب بخوانید تا اینکه لوازم عکاسیتان را در مدت کوتاهی عوض کنید».

اگر می‌خواهید نقاشی پرنده‌ای را بکشید، باید به یک پرنده تبدیل شوید. کاتوشیکا هوکوسایی

گیاهان نرم و منعطف سر از خاک بیرون می‌آورند اما هنگام مرگ سخت و خشک می‌شوند؛ پس هرکس سخت و انعطاف‌ناپذیر است مرگش نزدیک است و هرکه نرم و انعطاف‌پذیر است سرشار از زندگی است.

یکی از تمرین‌های خوب عکاسی این است: محیط دنجی را در خیابان پیدا کنید؛ جایی که زیاد رفت‌وآمد باشد. در آن نقطه بمانید، اصلاً مکانتان را عوض نکنید و از هر چیزی که به نظرتان جالب رسید عکس بگیرید.

بعضی از بهترین عکاسانی که می‌شناسم (خوزه کودلکا یکی از آن‌هاست) به نظرات دیگران هیچ اهمیتی نمی‌دهند. خوزه معتقد است باید بر اساس علایقتان عکس بگیرید نه بر اساس نظرات مردم

تفاوت بزرگی است بین اینکه برای رضایت دیگران عکس بگیریم یا برای گرفتن بازخورد، آن‌ها را به دیگران نشان دهیم. اگر هدف دوم را داشته باشید می‌توانید به اصول و باورهای هنری خود پایبند باشید و به نظرات دیگران اهمیت ندهید (درحالی‌که برای پیشرفت خود، نظرات و بازخوردهای آن‌ها را گوش می‌دهید).

کلمهٔ Flaneur در زبان فرانسوی یعنی کسی که بی‌هدف، اما با اشتیاق در خیابان‌ها پرسه می‌زند. اشتیاقی که فقط مخصوص چنین کسانی است (نه توریست‌هایی که انگار گم شده‌اند).

اینکه ما در اصل از خودمان عکس می‌گیرم نه سوژه‌مان.

نوآموزی نزد استاد جوشو آمد و گفت: من تازه به گروه راهبان پیوسته‌ام و بی‌تابانه می‌خواهم اولین اصل ذِن را بیاموزم. جوشو پرسید: شامت را خورده‌ای؟ شاگرد: بله، خورده‌ام. جوشو: ظرفت را بشوی.

درواقع یک دوربین می‌تواند ابزاری برای یادگیری چگونه‌دیدن بدون دوربین باشد