بریده‌هایی از کتاب ذن در هنر عکاسی خیابانی

اگر می‌خواهید نقاشی پرنده‌ای را بکشید، باید به یک پرنده تبدیل شوید. کاتوشیکا هوکوسایی

گیاهان نرم و منعطف سر از خاک بیرون می‌آورند اما هنگام مرگ سخت و خشک می‌شوند؛ پس هرکس سخت و انعطاف‌ناپذیر است مرگش نزدیک است و هرکه نرم و انعطاف‌پذیر است سرشار از زندگی است.

یکی از تمرین‌های خوب عکاسی این است: محیط دنجی را در خیابان پیدا کنید؛ جایی که زیاد رفت‌وآمد باشد. در آن نقطه بمانید، اصلاً مکانتان را عوض نکنید و از هر چیزی که به نظرتان جالب رسید عکس بگیرید.

بعضی از بهترین عکاسانی که می‌شناسم (خوزه کودلکا یکی از آن‌هاست) به نظرات دیگران هیچ اهمیتی نمی‌دهند. خوزه معتقد است باید بر اساس علایقتان عکس بگیرید نه بر اساس نظرات مردم

تفاوت بزرگی است بین اینکه برای رضایت دیگران عکس بگیریم یا برای گرفتن بازخورد، آن‌ها را به دیگران نشان دهیم. اگر هدف دوم را داشته باشید می‌توانید به اصول و باورهای هنری خود پایبند باشید و به نظرات دیگران اهمیت ندهید (درحالی‌که برای پیشرفت خود، نظرات و بازخوردهای آن‌ها را گوش می‌دهید).

کلمهٔ Flaneur در زبان فرانسوی یعنی کسی که بی‌هدف، اما با اشتیاق در خیابان‌ها پرسه می‌زند. اشتیاقی که فقط مخصوص چنین کسانی است (نه توریست‌هایی که انگار گم شده‌اند).

اینکه ما در اصل از خودمان عکس می‌گیرم نه سوژه‌مان.

نوآموزی نزد استاد جوشو آمد و گفت: من تازه به گروه راهبان پیوسته‌ام و بی‌تابانه می‌خواهم اولین اصل ذِن را بیاموزم. جوشو پرسید: شامت را خورده‌ای؟ شاگرد: بله، خورده‌ام. جوشو: ظرفت را بشوی.

درواقع یک دوربین می‌تواند ابزاری برای یادگیری چگونه‌دیدن بدون دوربین باشد

بعضی‌اوقات عکاسی (و هنر) بیش‌ازحد تئوری می‌شود و بسیاری از چیزهایی که در آن گفته می‌شود کاملاً بدون کاربرد است