بریده‌هایی از کتاب ذن در هنر عکاسی خیابانی

عکاسی مانند سفری است که در طی آن خودتان را بیشتر می‌شناسید. عکاسی فقط نگاه‌کردن به دیگران از طریق دوربین نیست، بلکه نگاه‌کردن به خودتان در آینه است.

هنرمند ذِن سعی می‌کند با هنرش بی‌واسطه برخورد کند و هنرش نیز بدون واسطه با مخاطب ارتباط برقرار می‌کند و بدون به‌رخ‌کشیدن خالق اثر در ما تأثیر می‌گذارد؛ درحالی‌که هنر غربی سعی دارد از طریق شخصیت خالقش در ما تأثیر بگذارد. اینکه اثری از خالق هنر در آفریدهٔ وی به چشم نمی‌خورد، ریشهٔ طبیعی تأثیرگذاری هنرمند ذِن است. این عامل مؤثر، همان بی‌خویشی هنرمند است که در آفریده‌اش نیز به چشم می‌خورد. بی‌خویشی، انسانی فروتن را می‌پرورد که دیده نمی‌شود یا سعی دارد دیده نشود.

راز این کار این است که در زمان حال زندگی کنید و بگذارید موقعیت‌های عکاسی به‌صورت طبیعی خودشان را به شما نشان دهند:

بزرگ‌ترین توصیه‌ای که می‌توانم به شما بگویم این است: عوامل حواس‌پرتیتان را از بین ببرید، روی عکاسی و چیزهایی که شما را خوشحال می‌کند تمرکز کنید و قدر چیزهایی که دارید را بدانید. برایتان مهم نباشد که مردم دربارهٔ شما چه فکری می‌کنند بلکه دنبال رضایت درونی باشید. هر روز هنگامی‌که در خیابان‌ها قدم می‌زنید این نکته را به خودتان گوشزد کنید که «زندگی زیباست» ـ وانمود کنید تازه می‌خواهید عکاسی را شروع کنید، خواهید دید زندگی چقدر زیباست.

«آنگاه که مطالعهٔ ذِن را آغاز کردم، کوه، کوه بود؛ چون اندیشیدم که به آن رسیده‌ام، کوه دیگر کوه نبود ولی آن هنگام که به شناخت کاملش دست یافتم، کوه باز همان کوه بود!»