بریده‌هایی از کتاب از قبیله‌ی باران

به این نتیجه رسیده بود که باید همانند پدرش به تعلیم و تربیت مردم کوچه و بازار اهتمام ورزد و وعظ و روضه‌خوانی و تشکیل مجالس اهل‌بیت، علیهم السلام، را بهترین راه برای وصول به این مقصود تشخیص داده بود. او برای این منظور بیشترین ارتباط و نشس

علم یک حرف است، اگر بدانی! نادانان آن را تکثیر کرده‌اند

سرّ خدا که عارف سالک به کس نگفت در حیرتم که باده‌فروش از کجا شنید!

در دل من چیزی‌ست مثل یک بیشۀ نور مثل خواب دم صبح و چنان بی‌تابم که دلم می‌خواهد بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه دورها آوایی‌ست که مرا می‌خواند

امام صادق، علیه السلام، حدیثی قدسی را نقل کرده‌اند، که خداوند می‌فرماید: «نه زمین و نه آسمان، گنجایش مرا ندارد. ولی تنها دل بندۀ مؤمن است که گنجایش مرا دارد. جایگاه من در دل بندگان مؤمن من است.»

آقا جان! مدار احوالات آدم بر دل قرار دارد. باید قدر دل را دانست. دل منبع، معرفت، معدن محبت و گوهر انسانی است. جوهری از جواهر غیبی است که رب‌العالمین به بندگانش هدیه کرده است.

آنانی که به طمع مقامات دنیوی و یا معنوی با خداوند معامله کنند، اگر مستجاب‌الدعوه هم بشوند، چونان بلعم باعو را که دیدی، همتشان صرف دنیایشان می‌شود.

مدام دعایی را که از حضرت امیرالمؤمنین، علیه‌السلام، به یادش مانده بود، تکرار می‌کرد: اللهم نور ظاهری بطاعتک و باطنی بمحبتک و قلبی بمشاهدتک و روحی بمعرفتک و سری باستقلال اتصال حضرتک یا ذالجلال و الاکرام! به خاطر آورد آن روز در خانۀ حاج مقدس، حضرت آقای میرزا عبدالعلی تهرانی این دعا را خوانده بود. ایشان فرموده بودند، این دعا معروف به عوالم حضرات خمس است و از حضرت امیرالمؤمنین، علیه السلام، نقل شده و در رفع حجاب‌های پنجگانه، بسیار بامعنی و مؤثر است. مرتب این دعا را می‌خواند و آرام می‌گریست.

مطمئن بود که این دیدن نیست، دویدن است. این دیدن‌ها، تنها دودو زدن‌های چشم‌هایی بود که فریفته می‌شدند و دل می‌باختند به ظاهرهای فریبنده. و بازهم می‌خواستند که ببینند، همه چیز را ببینند و هی دل ببازند و فریفته شوند. وقتی که می‌خواهی همه چیز را ببینی، دوبینی، سه‌بینی و چندگانه‌بینی و دو دیدن کی بود مانند دیدن؟!

سال‌ها در یکی از شبستان‌های مسجد جامع تهران به اقامۀ نماز جماعت می‌پرداخت. او با کسب اجازه از امام جماعت‌های شبستان‌های مسجد جامع بازار تهران، همیشه یکی دو ساعت بعد از اذان ظهر به اقامۀ جماعت می‌پرداخت تا هرکسی که نتوانسته است در دیگر نمازهای جماعت حاضر شود، بتواند نمازش را به جماعت بخواند.