بریده‌هایی از کتاب ابر ساخت‌گرایی؛ فلسفه‌ی ساخت‌گرایی و پساساخت‌گرایی

وقتی انسانی نعره می‌کشد یا فریاد می‌زند یا تهدید می‌کند. ما، حیوان‌های دیگر، به خوبی او را درک می‌کنیم! در آن وقت توجه او به آن جهان دیگر نیست! اما او به شیوهٔ خاص خودش پارس می‌کند. او سخن می‌گوید. و این توانایی به او امکان داده است تا آنچه را وجود ندارد، بیافریند و آنچه را وجود دارد، نادیده بگیرد. به محض آنکه به چیزی نامی می‌دهد دیگر خود آن چیز را نمی‌بیند؛ فقط نامی را که به آن داده است می‌شنود یا شکل نوشتاری آن را می‌بیند... برای انسان، همه چیز، در جهان، فقط پیش‌متنی است برای سخن گفتن با انسان‌های دیگر یا برای سخن گفتن با خود.

با ذهنی که سازگاری نمی‌پذیرد به مثابهٔ ذهن نابخرد، دیوانه و منحرف برخورد می‌شود.