بریده‌هایی از کتاب جاده جنگ - جلد۱

«همیشه باید یه امتیازِ به‌ظاهر مهم تقدیم حریف بکنی؛ امتیازی که طرفت رو هیجان‌زده کنه و خیال کنه خودش این سرنخ رو کشف کرده. در واقع نقطه‌ضعفی که از طرف خود حریف ارائه بشه، دیگه اعتباری نداره. یک کانال سوخته و بن‌بسته. ما فرصت زیادی داریم تا با دوست جدیدمون بازی کنیم!»

رضا در حالی‌ که از او دور می‌شد، گفت: «آدم شجاع... حتی آدم احمقی مثل رادمرد، یه بار می‌میره. اما آدمای بزدل روزی هزار بار می‌میرن!»

سحرگاه سوم شهریور ۱۳۲۰، ایران مانند طعمه‌ای بود که گرداگردش ده‌ها هزار چشم در تاریک‌روشنی صبحگاهی می‌درخشید.

واژه‌های حمله... جنگ... شوروی... روس... بسیار دور از ذهن فوج ژاندارم بود. آن‌ها با مفاهیمی مانند گشت، مناطق مرزی و قاچاقچیان مأنوس‌تر بودند.

در آن هنگام مشاعرشان درست کار نمی‌کرد. وحشتناک‌ترین حادثه عمرشان چنان سریع و ناگهانی رخ داده بود که مجال به کار انداختن اذهان ساده خود را نیافته بودند.