بریده‌هایی از کتاب شوخی جوهر(گزیده غزل‌های بیدل)

نبری گمان که یعنی به خدا رسیده باشی تو ز خود نرفته بیرون به کجا رسیده باشی

عمری‌ست که ما گم‌شدگان گرم سراغیم شاید کسی از ما خبری داشته باشد

اگر فانی‌ام چیست این شور هستی و گر باقی‌ام از چه فانیستم من

به هوای خودسری‌ها نروی ز ره که چون شمع سر ناز تا ببالد ته پا رسیده باشی

بوی گل عمری‌ست خون‌آلوده‌ی رنگ‌ست و بس ناوکی از آه بلبل در جگر دارد بهار   لاله داغ و گل گریبان‌چاک و بلبل نوحه‌گر غیر عبرت زین چمن دیگر چه بردارد بهار

حلقه‌ی دام گرفتاری دهن وا کردن است ماهی لب‌بسته را قلاب نتواند گرفت

ساز عبرت چنین کشته‌ی حسرت کیستم من که چون آتش از سوختن زیستم من   نه شادم نه محزون نه خاکم نه گردون نه لفظم نه مضمون چه معنیستم من   نه خاک آسمانم نه چرخ آشیانم پری می‌فشانم کجاییستم من   اگر فانی‌ام چیست این شور هستی و گر باقی‌ام از چه فانیستم من   بناز ای تخیل ببال ای توهم که هستی گمان دارم و نیستم من

منت‌کش نسیم نشد غنچه‌ی حباب ما را همان شکسته‌دلی دلگشا بس است

بیدل از یاد خویش هم رفتم که فراموش کرده است مرا؟

به حرف آمدی و زخم کهنه‌ام نو شد به حیرتم چه نمک بود گفت‌وگوی تو را