بریده‌هایی از کتاب مرگ یک دست سفید می‌پوشد

نیستی و تمام روزها «مبادا» هستند کاش کمی از صدایت را زیر بالشم نگه داشته بودم

دلم لک زده برای یک قرار معمولی گوشه‌ی کافه‌ای معمولی دو صندلی خالی معمولی و فنجانی چای تلخ..

مرگ دارد دگمه‌های پیراهنش را می‌بندد حاضر می‌شود تا مرا ببرد

غروب و چشمهای لاک‌پشتی که چند قدمی دریا به پشت افتاده است...

بر سر تفنگها، این رویاهای من است که هی خطور می‌کند آمار دقیقی از تلفاتم نیست

چقدر دیر می‌فهمد عشق شعبده‌ای است که مثل بقیه یک روزی لو می‌رود

ساحل قرار نیست همیشه نشانه نجات باشد نهنگ هم که باشی یک جایی آب از سرت می‌گذرد

«ساقی! بیار باده و با محتسب بگو انكار ما مكن كه چنین جام جم نداشت»

سرو صد ساله را مرد همسایه امروز برید می‌گفت: خراب کرده نمای سنگی سیاه خانه‌اش را می‌گفت: درخت هم اینقدر بزرگ...

فکرم هر شب با پیراهن سفید به خانه بخت می‌رود و صبح با پیراهن سیاه برمی‌گردد