بریده‌هایی از کتاب مرگ یک دست سفید می‌پوشد

متنفرم از کلماتی که زورشان به مورچه هم نمی‌رسد

دریا اول دریا نبود در/یا پنجره بود می‌شد از همه سو وارد جهان شد پناه برد نگاه کرد عاشق شد تا اینکه یک سفر همه چیز را غمگنانه بهم ریخت مردی که مجبور به رفتن بود یک روز پنجره را بست و آنقدر توی خودش رفت که از غصه آب شد آب شد

همه ما بخت‌برگشته‌ها خیلی ساده و همان اول می‌خواستیم بگوییم: «دوستت دارم» نتوانستیم و یک حرف ساده را هزار سال کش دادیم...

نگران من نباش من حالم خوب است فقط شنبه‌ها دلم می‌گیرد و یک‌شنبه‌ها و دوشنبه‌ها و سه‌شنبه‌ها و چهارشنبه‌ها و پنج‌شنبه‌ها و جمعه‌ها...

جهان جذام گرفته رفیق کافی‌ست بگویی «دوستت دارم» تا همه از تو بگریزند

دلخوشی‌هایم کم نیستند می‌توانم به تو فکر کنم یا می‌توانم به تو فکر کنم یا می‌توانم به تو فکر کنم یا می‌توانم به تو فکر کنم یا...

«12 شب» نای یک شدن ندارد...

نیستی و تمام روزها «مبادا» هستند کاش کمی از صدایت را زیر بالشم نگه داشته بودم

دلگرمی... حضورت دیدن اتفاقیِ آشنایی نزدیک در شهری دور است برای مسافری که همه چیزش را در ایستگاه گم کرده است....

برفی نا بهنگامم که بر زخم‌هایش نمک پاشیده‌اند...