بریده‌هایی از کتاب لبخند سعدی

در هر غزل، بیت‌های طنزآمیز با حروف سیاه (bold) از سایر ابیات متمایز شده‌اند و در پاورقی شرح کوتاهی دربارهٔ آنها آمده است.

گفتی نظر خطاست تو دل می‌بری رواست خود کرده جرم و خلق گنهکار می‌کنی

تو هر آن ستم که خواهی بکنی که پادشاهی سخنی که با تو دارم به نسیم صبح گفتم

در واقع طنزپرداز با تقلید از شیوه فریبکاران و گاه همراهی با ایشان، فضاحت و حماقت آنان را نمایان می‌سازد و همگان را به تماشا و تأمل و تمسخر این مضحکه فرامی‌خواند.

دی گفت: سعدیا من از آن توام، به طنز این عشوهٔ دروغ دگربار بنگرید هنگامی که غزل‌ها را برای دریافتن طنزآوری سعدی جست‌وجو می‌کردم، این معنای طنز بیش از سایر معانی در نظرم بود. «عشوهٔ دروغ» تعبیری است مناسب برای آن تصوری که من از طنز دارم. اهل دروغ و عشوه، سخن را و رفتار را از واقعیت و حقیقت دور می‌دارند و به این شیوه در پی فریب دیگرانند. در سخن طنزآوران نیز همین دوری از واقعیت دیده می‌شود اما نه برای فریب دیگران، بلکه برای خندیدن بر فریبکاری، و فریفتن فریبکاران

«ای هر تنی از مهر تو افتاده به کنجی وی هر دلی از شوق تو آواره به سویی ما یک دل و تو شرم نداری که برآیی هر لحظه به دستانی و هر روز به خویی در کان نبود چون تن زیبای تو سیمی وز سنگ نخیزد چو دل سخت تو رویی»

«پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند تو بزرگی و در آیینه کوچک ننمایی حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان این توانم که بیایم به محلت به گدایی»

تو خواهی آستین افشان و خواهی روی درهم کش مگس جایی نخواهد رفتن از دکان حلوایی

«اگرم حیات بخشی و گرم هلاک خواهی سر بندگی به حکمت بنهم که پادشاهی من اگر هزار خدمت بکنم گناهکارم تو هزار خون ناحق بکنی و بی‌گناهی به کسی نمی‌توانم که شکایت از تو خوانم همه جانب تو خواهند و تو آن کنی که خواهی»

«سرو سیمینا به صحرا می‌روی نیک بدعهدی که بی ما می‌روی کس بدین شوخی و رعنایی نرفت خود چنینی یا به عمدا می‌روی روی پنهان دارد از مردم پری تو پری‌روی آشکارا می‌روی»