بریده‌هایی از کتاب بال‌های شکسته

یادم است که می‌گفت: «شعرا و نویسندگان سخت بر آنند که ماهیت زنان را دریابند اما تا امروز که نتوانسته‌اند رموزِ پنهانی قلب‌شان را کشف کنند چون از پسِ حجاب جنسیت به آن‌ها می‌نگرند و چیزی نمی‌بینند جز امور بیرونی؛ آن‌ها از خلال شیشه‌ای از نفرت به زنان نگاه می‌کنند، شیشه‌ای که هر چیزی را بزرگ‌ می‌کند، برای همین است چیزی جز ضعف و تسلیم نمی‌بینند».

پرنده نمی‌تواند با بال‌های شکسته‌اش پرواز کند.

شجاعت نشان دادن در مقابل موانع و مشکلات شرافتمندانه‌تر از خزیدن به دنیای آرامش درون است.

من در انزوا زندگی خواهم کرد، اما در دره‌ی مرگ تندیسِ عشق را می‌سازم و می‌پرستمش. عشق تنها تسلابخش قلب‌ها است و من آن را چونان شراب می‌نوشم و چونان رخت می‌پوشم.

یا چه‌طور است فکر کنیم عشق غریبه‌ای است که شب به دیدارمان می‌آید و روز ترک‌مان می‌کند؟ یا شاید این عشق را رویایی بدانیم که وقتی خواب بودیم، سراغ‌مان آمد و حالا که بیدار شدیم، رهایمان کرد؟