بریده‌هایی از کتاب بال‌های شکسته

عشق محدود تملک معشوق را می‌خواهد اما عشقِ نامحدود تنها در آرزوی خود عشق است.

«خدایا، به ما رحمت آور و بال‌های شکسته‌مان را سالم کن!»

زیبایی ذهن‌های ما را گیج می‌کند؛ نمی‌توانیم با کلمات بیانش کنیم؛ شعوری است که چشم‌های ما بر آن بسته است

این روزها ازدواج مضحکه‌ای است که ترتیب دادن آن بر عهده‌ی خانواده‌ی داماد است. در بیش‌تر کشورها، این مردان جوان‌اند که پیروز این تجارت‌اند و والدین مغلوب آن. زنان مثل کالایی‌اند که خریده می‌شوند و از این خانه به دیگری منتقل می‌شوند. در این لحظه، زیبایی عروس محو می‌شود و به تکه‌ای کهنه از اثاث منزل تبدیل می‌شود که سال‌ها در گوشه‌ای تاریک مانده باشد.

می‌خواستم تسلایش دهم اما این من بودم که بدان محتاج‌تر بود.

یا شاید آن هنگام که نرد عشق می‌باختیم، سرنوشت خواب بود و بیدار که شد و ما را دید، تصمیم گرفت چنین مجازات‌مان کند؟

یک جام آدم را به خود نمی‌کشاند مگر از پسِ شیشه‌ی شفافش رنگِ شراب خودنمایی کند.

هیچ‌چیزی زیباتر از آن روزهای عشق و هیچ‌چیزی تلخ‌تر از شب‌های هراسناک غصه نیست.

آن جاهایی که در آن پیش‌تر سرودِ موج را سرخوشانه گوش می‌سپردم، تنها زوزه‌ی باد و غضبِ دریا که به پرتگاه می‌کوفت، به گوش می‌رسید.

عشق تنها آزادی در جهان است چرا که چنان مقامی روح را می‌بخشد که قوانینِ بشری و پدیده‌های طبیعی، هیچ‌یک، را قدرتِ آن نیست که جلوی حرکتِ عشق را بگیرند.