بریده‌هایی از کتاب آشنایی با چند مفهوم کلیدی اخلاق

اخلاص یعنی انگیزهٔ اعمال ما فقط برای جلب رضایت خدا باشد، و حتی دوست نداشته باشیم کس دیگری از کارهای خوب ما خبر داشته باشد، و قلب خود را از لبخند رضایت دیگران و موقعیت‌پیداکردن در نزد دیگران بی‌نیاز ببینیم، چه رسد به اینکه بخواهیم خودنمایی کنیم و از دیگران به‌وسیلهٔ خوب بودن و بندگی خدا دلبری نماییم.

در کلمات امیرالمؤمنین (ع) اخلاص نقطهٔ نهایی خوب بودن و هدف غایی دینداری معرفی شده است

«همان واجبات و محرّمات الهی را رعایت کنید، کفایت می‌کند.»

برای علاقه‌مند شدن به تقوا کافی است یک متّقی را از نزدیک ببینیم؛ با او زندگی کنیم و ظرائفِ فضائلش را احساس کنیم. آن‌وقت مسحور زیبایی‌های وصف‌ناشدنی او خواهیم شد؛ چنان‌که امام صادق (ع) فرمود: «الْمُتَّقِی مَحْبُوبٌ عِنْدَ کُلِّ فَرِیقٍ؛ متقی نزد هر فرقه‌ای محبوب است.»

امام صادق (ع) در آداب روزه فرموده‌اند: «وَ اَلزِم ما استَطَعتَ مِنَ الصَّمتِ وَ السُّکُوتِ اِلّا عَن ذِکرِاللهِ؛ تا می‌توانی خود را به سکوت و خاموشی ملزم کن، مگر برای ذکر خدا

اللهم العن قتلهٔ امیرالمؤمنین (ع)

اساساً همه از آدم متظاهر و مکّار به سرعت متنفّر می‌شوند

«و نور چشم این گروه گرسنگی است. ای احمد! کاش شیرینی گرسنگی و سکوت و خلوت و آنچه که از ثمرات اینها بر جای می‌ماند را بچشی. اینجا پیامبر از خداوند پرسید: ثمرهٔ گرسنگی کشیدن چیست؟ و خداوند فرمود: حکمت

خداوند خوب ما، منتظر نمی‌ماند که ما اول همهٔ امور خود را اصلاح کنیم، سپس به سوی ما بیاید. او تا ببیند ما به سوی او قدمی برداشته‌ایم، مسافت بیشتری را به سوی بندگان خود قدم برمی‌دارد. و اگر ببیند در گوشه‌ای به تقوا موفق شده‌ایم، با اشتیاق و بی‌درنگ، در گستره‌ای بیشتر، توفیقات فراوان دیگری را شامل حال ما خواهد فرمود.

گرسنگی و ضعف برآمده از روزه، اگرچه حال عبادت را هم از انسان بگیرد، ولی نعمت یک سکوت و خاموشی پُرفایده را به انسان هدیه می‌کند. نعمتی که گاهی بالاتر از عبادات ما ارزشمند واقع می‌شود.