بریده‌هایی از کتاب خاطرات خون آشام عاشق (دفتر دوم)

اگر من خون‌آشامم، بعضی‌ها پول‌آشام هستند

ماسکش ایکس‌لارژ بود و ما ایکس‌اسمال بویم

خنده بر هر درد بی‌درمان دواست آدمی را می‌برد به راه راست اشک‌ها را می‌کند از چشم دور زندگی را می‌کند مثل بلور

بی‌اختیار به یاد لیلی و مجنون افتادم که، به یاد شیرین و فرهاد افتادم که، به یادم رومئو و ژولیت افتادم که مال دنیای آدم‌ها بود که. دنیای خون آشام‌ها هم جیگوری و میگوری را داشتند

قول خون‌سالار بزرگ: «در ناامیدی خیلی امید است. خون در رگ ما مثل کلید است.» البته من نمی‌دانم خون در رگ چطور می‌تواند مثل کلید باشد؟ حتماً هست که می‌گویند.

دریای آبی و جنگل سبز خیلی قشنگ بودند که. سعی کردم آرامش داشته باشم و از آن لحظه لذت ببرم که. سعی کردم به مخلوط یخ و خون و آب‌انار فکر کنم و خونسرد باشم که. که دل‌هایمان به هم نزدیک باشد. مهم دور هم بودن و لذت بردن از زمان حال و این حرف‌های مثبت است... که. هواپیما ارتفاعش را کم کرد. نیگوری گفت که: «عه! رسیدیم؟ وِ!» گفتم: «نمی‌دونم که. پنج دقیقه هم نشد که.» طفلکی خیلی ساده بود که. دست‌هایش را به هم زد و گفت: «رسیدیم و رسیدیم و... کاشکی نمی‌رسیدیم و... تو راه که ما خوش بودیم و... سوار لاک‌پشت بودیم وِ...» گفتم: «چی‌چی رو سوار لاک‌پشت بودیم که. این هواپیما مشکوکه که.»

جای شعر خالی است نه، جای شعر خالی نیست کی گفته جای شعر خالیست این خیالی واهی است

هه... هه‌هه... هه‌هه‌هه... هه‌هه‌هه‌هه... هه‌هه‌هه‌هه‌هه... همین‌طور به هه‌ها اضافه کرد و در عرض سه‌سوت از صدای خنده‌اش بیمارستان را ترکاند که. خانوادهٔ شوهرش اول چپ‌چپ نگاهش کردند. بعد راست‌راست زل زدند توی چشم‌هایش که از خنده پر از اشک شده بود که. از آن نگاه‌های محروم‌کننده از ارث و میراث که. ولی من کیف کردم. هم از برملا شدن نقشهٔ آن عیال، هم از نیشخند خودم.

افسوس کسی مرا نشناخت کسی تو را نشناخت کسی ما را نشناخت نیش‌های ما بیهوده آلوده شد...

طعم سکوت و تنهایی و ماه... آه... زندگی هست خیلی کوتاه... آه... غزل خداحافظی مقابل پلیس‌راه... آه...