بریده‌هایی از کتاب خاطرات خون آشام عاشق (دفتر دوم)

تیر عاشق کُش به جان میگوری آمد فرو برد از پیشم نگاه نیگوریِ خنده‌رو (میگوری)

طفلکی خیلی ساده بود که. دست‌هایش را به هم زد و گفت: «رسیدیم و رسیدیم و... کاشکی نمی‌رسیدیم و... تو راه که ما خوش بودیم و... سوار لاک‌پشت بودیم وِ...» گفتم: «چی‌چی رو سوار لاک‌پشت بودیم که. این هواپیما مشکوکه که.»

ای وای! وای وای وای! خواستم بروم دنبال آقای تنگان و با نیش و فیش او را متوجه کنم که نشد. خونم به جوش آمده بود که. مانده بودم چرا؟ واقعاً چرا؟ مگر این آدم چه فرقی با شهرام داشت که؟ چرا بعضی‌ها آدمیت را به کیف پولی می‌فروشند که؟

ای امید خسته‌های روزگار سر به بالین سر به بالین سر به بالینم بذار اشک‌هایم را ببین و دَم نزن حرفی از فرشته و آدم نزن!

خنده بر هر درد بی‌درمان دواست آدمی را می‌برد به راه راست اشک‌ها را می‌کند از چشم دور زندگی را می‌کند مثل بلور

انسان‌ها یک ضرب‌المثل باحال دارند که می‌گوید: کس نخارد پشت من، جز ناخن انگشت من. ما می‌گوییم: کس نخارد ریش من، جز نیش من.

روز و شب از دل من خون می‌چکد هیچکس نیست که خون دل ما را بچشد داد و فریاد از این بی‌مِهری آب در قوری و چای در کتری

تیر عاشق کُش ندانم بر دل حافظ که زد این‌قدر دانم که از شعر ترش خون می‌چکد (حافظ) تیر عاشق کُش به جان میگوری آمد فرو برد از پیشم نگاه نیگوریِ خنده‌رو (میگوری)

ای خاطره‌های تلخ و شیرین همراه شوید با خودنویسم زیرا که با این جوهر خونین باید که شما را بنویسم... باید که شما را بنویسم

وگرنه اوقاتمان سُسی می‌شه که.»

گفتم: «باشه، باشه که. اسم مهم نیست که، رسم مهمه که. بهتره سر چیزهای حاشیه‌ای دعوا نکنیم که. وگرنه اوقاتمان سُسی می‌شه که.» نیگوری خندید و دعوا تمام شد که. اما همه‌اش بال‌بال می‌زد که. یعنی هیجان‌زده بود و توی پوستش نمی‌گنجید که. همه‌اش به فکر آینده بود و داشت برای زندگی مشترک برنامه‌ریزی می‌کرد که. دوست داشت وقتی برگشتیم به شهرمان یک مهدکودک باز کند و خون‌آشام‌های شاد و شنگولی را تحویل اجتماع بدهد که. می‌گفت باید

گفتم: «باشه، باشه که. اسم مهم نیست که، رسم

سرنوشت... روزگار... سرنوشت... روزگار... واژه‌های جدید فرهنگ لغات من است که مثل اشک خونین از چشم و نیشم آویزان است که. شاید بدشانس‌ترین خون‌آشام تاریخ من هستم که. سرنوشتم مثل روزگارم سیاه است که. سرنوشتم به جای این‌که عینهو خون سرخ و گل‌منگلی باشد، سیاه و مخوف است که. و

«بشر دوپا زود می‌شود کله‌پا پشهٔ شش‌پا می‌ماند در هوا.»

چند دور، دور کله‌اش چرخیدم و یک بار که دهانش را باز کرد تا از اعماق وجودش جیغ بکشد، نوک زبانش را چنان نیشی زدم که بفهمد دنیا دست کیست که. از همان نیش‌های فست‌فوتی که. بعد رفتم کنار آبسردکن که تا ده بشمارم که. یک دو سه... که... ناگهان صدای گریه‌اش قطع شد که. بعد شروع کرد به خندهٔ استارتی. یعنی مثل ماشین استارت زد:

من هم پشتم را به او کردم و با نفرت تمام بخشیدمش که. خون‌سالار بزرگ فرموده: «در برابر خشونت طلب‌ها، اول نرمش، دوم چرخش، سوم، اگر خود را اصلاح نکرد، نیشش.

انسان‌ها یک ضرب‌المثل باحال دارند که می‌گوید: کس نخارد پشت من، جز ناخن انگشت من. ما می‌گوییم: کس نخارد ریش من، جز نیش من.

افسوس کسی مرا نشناخت کسی تو را نشناخت کسی ما را نشناخت نیش‌های ما بیهوده آلوده شد...

تازه در ادامه می‌فرماید: نمردن با سِلاح دشمن به صَلاح منه.

حیف نیست این روزها روزهایی که می‌آیند و می‌روند الکی بیایند و الکی بروند؟ باید فکری بکنم برای این روزها روزهایی که الکی می‌آیند و الکی می‌روند.