بریده‌هایی از کتاب خاطرات خون آشام عاشق (دفتر دوم)

خداوند چرا این آدم‌ها را خلق کرده!

یک کاری کن! زندگی جون بگیره دنیا صورتی شده یک کاری کن که رنگ خون بگیره.

«گریهٔ بیشتر... ارث و میراث بیشتر.»

همچنان دربه‌در دنبال نیگوری‌خانم می‌گردم که. دیروز با خون خودم شعری نوشتم که خیلی خالصانه بود که: ای که رفتی از کنارم، من نمی‌فهمم چرا، که کاش می‌بردی مرا... کاش می‌بردی مرا، که آدم‌ها یک ضرب‌المثل دارند که می‌گوید: «این حرفا واسه لیلی تنبون نمی‌شه.» منظورشان این است که به جای حرف و شعر و شعار از جایت پاشو و برو یک کار اساسی بکن! که.

خنده بر هر درد بی‌درمان دواست آدمی را می‌برد به راه راست اشک‌ها را می‌کند از چشم دور زندگی را می‌کند مثل بلور

چند بار دستش را در هوا تکان داد: یعنی برو گمشو.

وقتی اخم می‌کرد شبیه چیپس بدون سُس می‌شد

اما یک‌مرتبه اخم‌هاش توی هم رفت: «وای! چه خون بدمزه و مزخرفی داره! فکر کنم گروه خونی‌اش یه چیز منفی باشه. حتی از منفی هم منفی‌تره. و.» گفتم: «تا مسموم نشدی خونش رو پس بفرست. تِخ کن! تِخ کن! فوری فوتش کن. فوت کن که.» یک‌مرتبه فوتِ فوری یا همان فست‌فوت کرد و خون را پس فرستاد.

مقدمه: بازگشت خاطرات خون‌آشام خاطرات بازمی‌گردند، همان‌طور که خون‌آشام‌ها بازمی‌گردند. همان‌طور که پشه‌ها برمی‌گردند. اگر خوانندهٔ کتاب اول خاطرات خون‌آشام بوده باشید، این بار می‌توانید کتاب دوم خاطرات را هم بخوانید. نترسید، نلرزید این خون‌آشام با تمام خون‌آشام‌های دنیا فرق دارد. این موجود خشن،‌ احساساتی، نازنین، عاشق و گوگوری، مگوری یک پدیدهٔ استثنایی است و اگر قلب مهربانی داشته باشید، عاشقش می‌شوید.

هشدار! این خاطرات که خیلی شخصی و بی‌نهایت خصوصی است، خواهشمند است آن را نخوانید. این خاطرات که با خون دل نوشته شده هر کس آن را بخواند یا روز می‌میرد یا شب. پس خواهش می‌کنم که ... خواهش می‌کنم که ... خواهش می‌کنم که ... نخوانید! در انتها آرزو می‌کنم هر کس این خاطرات را بخواند که، خرمگس نیشش بزند که.

  خاطرات خون آشام عاشق (دفتر دوم) نویسنده: فرهاد حسن زاده انتشارات چرخ و فلک

گفت: «یعنی هنوز دوستم داری؟ وِ.» لبخندی به پهنای نیشم زدم که: «بیشتر از همیشه دوستت دارم. که.»

گفت: «یعنی هنوز دوستم داری؟ وِ.» لبخندی به پهنای نیشم زدم که: «بیشتر از همیشه دوستت دارم. که.»

مهمترین چیز نیشه که زندگی بدون اون نمی‌شه.»

«در ناامیدی خیلی امید است. خون در رگ ما مثل کلید است.»

پنج‌شنبه ای امید خسته‌های روزگار سر به بالین سر به بالین سر به بالینم بذار اشک‌هایم را ببین و دَم نزن حرفی از فرشته و آدم نزن!

بی‌اختیار به یاد لیلی و مجنون افتادم که، به یاد شیرین و فرهاد افتادم که، به یادم رومئو و ژولیت افتادم که مال دنیای آدم‌ها بود که.

تیر عاشق کُش به جان میگوری آمد فرو برد از پیشم نگاه نیگوریِ خنده‌رو (میگوری)

طفلکی خیلی ساده بود که. دست‌هایش را به هم زد و گفت: «رسیدیم و رسیدیم و... کاشکی نمی‌رسیدیم و... تو راه که ما خوش بودیم و... سوار لاک‌پشت بودیم وِ...» گفتم: «چی‌چی رو سوار لاک‌پشت بودیم که. این هواپیما مشکوکه که.»

ای وای! وای وای وای! خواستم بروم دنبال آقای تنگان و با نیش و فیش او را متوجه کنم که نشد. خونم به جوش آمده بود که. مانده بودم چرا؟ واقعاً چرا؟ مگر این آدم چه فرقی با شهرام داشت که؟ چرا بعضی‌ها آدمیت را به کیف پولی می‌فروشند که؟