بریده‌هایی از کتاب همان خواهم شد که تو می‌خواهی

دست‌هایش را دور مونا حلقه کرد و بدن گریان او را در آغوش گرفت.

مشکل اینجاست که عهد و پیمان‌هایی که اول زندگی بسته می‌شود بسیار کلی و عمومی هستند و جزئیات را همیشه نادیده می‌گیریم؛ در کلیسا می‌ایستیم و جملات کلیشه‌ای را تکرار می‌کنیم «در خوشی و ناخوشی، در سلامتی و بیماری...»، شاید آن‌زمان «ناخوشی» برایم این‌طور معنا می‌شد که روزی مری آنفلوآنزا بگیرد و من مجبور باشم برایش سوپ درست کنم و دستمال کاغذی ببرم یا مثلاً ما کارمان را از دست بدهیم، یا بدترین حالت اینکه بچه‌دار نشویم. در آن هنگام همۀ این سناریوها در آن عهد و پیمان‌ها گنجانده می‌شد.

از طرفی هم وسوسه شده بودم تا چهره‌اش را ببینم؛ تا به شبحی که مرا تبدیل به آشغالی که هستم کرده بود، چهره و جسم بدهم.

جوان‌ها ما رو ترک می‌کنند، بعضی‌شون کشته می‌شن. مردها هم که دارند با سکتۀ قلبی می‌میرند. خیلی زود اینجا کشور پیرزن‌ها می‌شه.

ـ بهتره راچستر رو هم به این منطقه اضافه کنیم. ـ هوم. ـ بریم ببینیم جلوی در ورودی چیزی پیدا می‌کنیم.

«ما به‌خاطر ذاتمان و سرشت و آفرینشمان محکوم به فنا هستیم» او درواقع در تمام نمایشنامه‌هایش هیچ چیز جدیدی خلق نکرده است. او با این نمایشنامه‌ها حسد، خیانت یا حرص و طمع حکمرانان را نیافریده، بلکه به ما نشان می‌دهد که همۀ اینها در وجود ما نهادینه شده است. او اشرار درون ما را مختص زمان یا مکان خاصی نمی‌داند و می‌گوید این حقیقت درونی ماست و چنین خواهد بود.

کلانتر همیشه هر چیزی را بزرگ‌تر از آنچه بود می‌دید. احتمالاً از بالا به او زنگ زده بودند.

کوچک‌ترین پسر ساندرز وقتی با چند دختر می‌خواستند در این انبار پنهان شوند جسد را دیده و به پلیس اطلاع داده بود.

چرا عصبانی شدم؟ من ترورییت نیستم.

باور کن، جنایت‌های بزرگ و شیطانی همیشه توسط آدم‌های عادی اتفاق می‌افته.