بریده‌هایی از کتاب گلها همه آفتابگردانند

در عبور روزهای آخر اسفند حس سبزی، حس سبزینه! مثل یک رفتار معمولی در آیینه!   عشق هم شاید اتفاقی ساده و عادی است!

دوست داری بی‌محابا مهربان باشی تازه می‌فهمی مهربان بودن چه آسان است با تمام چیزها از سنگ تا انسان

چنان گرم هذیان عشقم که آتش به جای عرق از تبم می‌تراود   زدل بر لبم تا دعایی برآید اجابت زهر یاربم می‌تراود   زدین ریا بی‌نیازم، بنازم به کفری که از مذهبم می‌تراود

یک دم آرام ندیدم دل خود را همه عمر بس که هر لحظه به صد حادثه آبستن بود

آسمانی‌تر از آن بود که در خاک بمانَد

ای غم، تو که هستی از کجا می‌آیی؟ هر دم به هوای دل ما می‌آیی   باز آی و قدم به روی چشمم بگذار چون اشک به چشمم آشنا می‌آیی!

ریشه‌های ما به آب شاخه‌های ما به آفتاب می رسد   ما دوباره سبز می‌شویم!

در میان این همه اگر تو چقدر بایدی!

الهی به زیبایی سادگی! به والایی اوج افتادگی!   رهایم مکن جز به بند غمت، اسیرم مکن جز به آزادگی!

من ای حس مبهم تو را دوست دارم   سلامی صمیمی‌تر از غم ندیدم به اندازه غم تو را دوست دارم