بریده‌هایی از کتاب پرده را کنار بزن در پایان عشق پیروز است

اینجا هر شب خداوند می‌آید برای مردمِ خاوران گریه می‌کند.

بالینِ تو بالینِ توْ مُردنِ من است.   شفا بیاور به باران‌ها ...!

نیازی نیست بلند بلند حرف بزنیم خداوند صدای پنهانْ‌مانده مردم را می‌فهمد، ظلم دارد دنیا را می‌گیرد ...! یک نفری ... یک کاری بکند،

آیا اینجا کسی هست که بر نَفَس‌های خسته من گواهی دهد؟!

هی دردْپذیرِ بزرگ تاوانِ عبور از تاریکی تحمل تاریکی است.

ظاهرا کسانی پیش از ما پُل‌ها را خراب کرده‌اند ... قوسِ آب بلند است، عبور از این پَرده ... غیرِ ممکن است. پیش از ما چه کسی پای به رودِ گذاشته است؟   ما معذوریم و بی بَلَد. فقط لَم یلَد ... فقط وَلَم یوْلَد،

خدایا ... خدایا! علاجِ بی‌اندوهی اگر هست که حتما هست، زودا ... فقط به خفتگانِ این سرزمینِ خسته ببخش، مرا بی‌خیال مرا بی‌خیال ...!

خدایا دردی اگر هست که هست، من که به تو نزدیک‌تر از خستگانِ خیابانْ خواب نشسته‌ام، پس چرا کاری نمی‌کنی؟ من هزاره‌هاست چشم به راهِ آن اتفاقم هنوز.

از آرایشِ حسی خاص بی‌دریغ می‌شود که بفهمد آغوش چیست، و آغوش چرا آدمی را به رؤیایِ آخرین منزلِ ممکنات می‌رساند؟!

من مانده‌ام میانِ همین غیرِ ممکن‌ها، هر چه فکر می‌کنم ببینم این خانه چرا پنجره ندارد، نمی‌فهمم ...!

نگران نباش! خداوند کم و کاستِ کلماتِ بعضی‌ها را پایِ حسابِ تو نخواهد نوشت، تو فقط کتابت را ورق بزن ..!

دوستِ من دوستِ عزیزِ من در ولگردیِ بی‌دلیل این شب‌ها هر وقت ... واژه کم آوردی به کسی بیندیش که دوستش می‌داری، بلادرنگ ... دنیا به یاری‌ات می‌آید.

اینجا مشامِ مُحَرَم پُر از تکلم تشنگی‌ست، و تشنگی ... پُر است از دعوتِ آدمی به درد، به دمشق، به دنیا.   نیازی نیست بلند بلند حرف بزنیم خداوند صدای پنهانْ‌مانده مردم را می‌فهمد، ظلم دارد دنیا را می‌گیرد ...! یک نفری ... یک کاری بکند، ...!

هی دخترِ هزاره درمان‌ها! من بی تو تا کی تا کی مرارتِ این جهان را تاب آورم به هر بی‌کجا ...؟!

اینجا هر شب خداوند می‌آید برای مردمِ خاوران گریه می‌کند.

ما برای مرورِ خواب‌هایمان فرصتِ چندانی نداریم، باید بیدار بمانیم.   زائران بی‌سؤالِ نیشابور آیا پیاله‌نوشِ پردهْ‌نشینِ خود را خواهند دید؟

تو باید مراقبِ گرگ و میشِ سحرگاهی باشی، تاریکی به این زودی‌ها تمام نمی‌شود.   ما از سرِ اشتباه ممکن است پَرت و پَلا بگوییم، اما حقیقت ... چیزِ دیگری‌ست. خیلی وقت است آهسته آهسته به مرور و بی خبر به تاریکی عادت کرده‌ایم.

وقتی به خود می‌اندیشم می‌بینم عجیب آدمی چه موجودِ مغمومِ شریفی‌ست که گاهی حتی به تشبیهاتِ ساده خود شک می‌کند.   از من بشنو! تو به شک بیندیش، نه مرگ بی‌نظیر است و نه زندگی. عجیب فقط خودِ تویی خاصه ... همین دقیقه که تنها فرصتِ عاشقانه آدمی‌ست.

خوانا باش و نترس این ظلمتِ نابه‌راه نیز تمام خواهد شد، و ما از این گُمِ بی‌گریه عبور خواهیم کرد.   آستینِ همه دریاها را دو دیده من شُسته است.

یکی به بهانه دستْ‌شویی دور می‌شود یکی به بهانه زنگِ موبایل یکی به بهانه هر بهانه‌ای که بهانه‌ای ...   بهانه که بهانه نمی‌خواهد پدر بیامرز، برو ...!