بریده‌هایی از کتاب خاطرات شازده حمام

آدم‌های فقیر که منفعت خان در فقر آن‌ها بود. فقر مادی و فقر معنوی. اگر این آدم‌ها با سواد می‌شدند، اگر با شهر و روستاها آشنا می‌شدند، اگر با حقوق انسانی خود آشنا می‌شدند، اگر با حمام و مستراح آشنا می‌شدند، حکومت او فرو می‌ریخت. این بیچاره‌ها فکر می‌کردند، همه دنیا یعنی همین محله خان. همه دنیا یعنی همین گوسفندها. همه دنیا یعنی همین سر کوه فاطمه خانم قوچان و مسیر ایلراه و دشت آق‌تقه مراوه تپه ترکمن صحرا. همه دنیا یعنی جان کندن. همه دنیا یعنی ماهی ۷ من آرد و روزی ۵ ریال مزد.

پولدارها به گردش می‌روند در هتل‌های ۵ ستاره ساکن می‌شوند تا آرامش یابند. مرد عادی با اشک برای ائمه و حضرت ابوالفضل (س) وحضرت زینب (س) آرامش می‌یابند.

. یک وقتی ۹۰ درصد زن‌های یزدی کار می‌کردند و ۱۵-۱۰ درصد بیکار بودند، حالا ۱۵-۱۰ درصد کار می‌کنند، ۹۰-۸۵ درصد بیکار می‌گردند. آیا این گذر از سنت به مدرنیته است؟ به نظر می‌رسد این گذر از کار به تنبلی است. گذر از اقتصاد متکی به کار به اقتصاد متکی به نفت است. آن وقت می‌توان انتظار داشت که فرهنگ به طرف مثبت متحول شود؟

گفتند اگر همان جا که بودی می‌نشستی دورت جمع می‌شدند و صدا می‌کردند تا چوپان یا باجو بیاید. اگر فرار می‌کردی تکه پاره‌ات می‌کردند. جلو سگ نباید فرار کنی. توی زندگی هم همین طور است. اگر جلو بعضی‌ها محکم ایستادی فقط هارت و پورت می‌کنند. اگر کوتاه آمدی و فرار کردی نابودت می‌کنند. اما بهتر آن است که در زندگی به پیشواز سگ نروی. در جامعه سگ زیاد است. بدترین سگ کوهستان سگی است که قلاده آهنی با میخ‌های بلند داشته باشد. بدترین سگ شهری آن است که حسود، طماع و باسواد باشد. سگ بیابانی خودش می‌درد. سگ تحصیل‌کرده شهری وسیله دریدن را فراهم می‌کند.

چهل سال بعد، سال ۱۳۸۷ تقریباً همان موقع سال به همان محل‌ها رفتم. اثری از آن علوفه و شادابی پوشش گیاهی نبود. مراتع از بین رفته بودند. خاک‌ها شسته شده بودند. البته آرامش بود. اما از آن طراوت هوا و شادابی طبیعت خبری نبود. آدم‌ها همراه تراکتور، اره برقی و تفنگ حساب منابع طبیعی را رسیده بودند. چنان منابع را از بین بردیم که ده‌ها نسل دیگر هم نمی‌توانند آن را بازسازی کنند.

یزدی‌ها هم به مسافرت، رستوران و کافه می‌رفتند. میز و صندلی فروشی زیاد شده بود. پولدارها و جدیدها روی مبل می‌نشستند. سفره نمی‌انداختند. جهیز عروس مفصل و مفصل‌تر می‌شد. مهریه‌ها بالا می‌رفت. مغازه لوکس فروشی‌ها زیادتر می‌شد. بقالی‌ها سوپر می‌شدند و عطاری‌ها دارو گیاهی. دوچرخه‌ها جمع می‌شد، موتور سیکلت و ماشین‌ها جای آن را می‌گرفت. تلفن آمده بود تا سرعت اطلاعات را بالا برد. رقابت‌ها و حسادت‌ها، چشم و هم‌چشمی‌ها افزایش می‌یافت. نزول‌خوارهای سنتی جمع می‌شدند. بانک‌ها گسترش می‌یافتند.

نزول‌خوارها که بانک‌دار نیستند که قانون و دستگاه‌های دولتی پشتیبان آن‌ها باشند. بانک‌ها اگر سودهای کلان می‌گیرند و دمار از روزگار مردم در می‌آورند، صیغه عقود اسلامی را خوانده‌اند. نزول‌خوارها که اگر صیغه عقود اسلامی را بخوانند مردم می‌گویند، دارند کلاه شرعی درست می‌کنند.

کشوری که زن‌هایش در اجتماع فعال نباشند به آزادی نمی‌رسند. تا زن‌ها آزاد نشوند انقلاب‌ها به ثمر نمی‌رسد. منظورم آزادی است یک کسی به بی و بند باری تفسیر نکند. انقلاب‌های بهار عربی در تونس، لیبی و مصر و جاهای دیگر به نتیجه چندانی نمی‌رسد. چون مردانشان حاضر نیستند برای زنان حقوق چندانی قائل شوند. تا زن‌های عرب به آزادی نرسند مردان عرب هم به آزادی نمی‌رسند. البته آنان در لبنان، تونس، مراکش و بخصوص الجزایر آزادتر از بقیه کشورهای عربی هستند.