کتاب خاطرات شازده حمام

کتاب خاطرات شازده حمام نوشتهٔ محمدحسین پاپلی یزدی است. انتشارات پاپلی این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر که جلد سوم از مجموعهٔ ۴جلدی خاطرات شازده حمام است، خاطرات کودکی نویسنده را در یزدِ دههٔ ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ روایت می‌کند.

درباره کتاب خاطرات شازده حمام

روایت‌های کتاب خاطرات شازده حمام نمونهٔ تاریخچهٔ شفاهی یزد هستند که با لحنی شیرین بسیاری از باورها، خرافات و تجربیات مردمان گذشته را بیان کرده‌اند. کتاب حاضر عمدتاً خاطرات مربوط به جوانی و عاشق‌شدن‌های محمدحسین پاپلی یزدی است که اولین چاپ آن در سال ۱۳۸۸ بوده است. این کتاب خاطرات در ۷ بخش نوشته شده که عنوان هر یک از آن‌ها به‌ترتیب عبارت است از: «ترس»، «یلدا: «مدرنیته و تعصب» عمق فرهنگ»، «مسگرهای دوره گرد»، «دختر کتیرائی و دختر ارباب»، «بهرام دارابیان معروف به بهرام سیبیل»، «خاطرات دانشگاه مشهد» و «کردهای کوچ‌نشین خراسان».

خواندن کتاب خاطرات شازده حمام را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران کتاب‌های خاطرات پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب خاطرات شازده حمام

«من می‌خواستم دیگر درباره خاطراتم در یزد ننویسم. ولی خاطرات است مگر دست از سر آدم برمی‌دارد. خاطره هم که می‌نویسی، خاطره می‌آورد. شما اگر قلم بردارید و خاطرات خود را بنویسید متوجه می‌شوید من چه می‌گویم. من سال ۱۳۴۶ کنکور دادم و در دانشگاه مشهد قبول شدم. از یزد به مشهد مهاجرت کردم. از آن تاریخ تا کنون هیچگاه نشد که بیش از یک هفته در یزد باشم. همیشه برای دیدن مادرم چند روزی به یزد می‌روم و دوباره راهی می‌شوم. من در سالی یزد را ترک کردم که تحولات مهمی در شهر ما و در شهرهای دیگر داشت اتفاق می‌افتاد. در دهه ۱۳۴۰ وضع مالی دولت داشت بهتر می‌شد. درآمدهای نفتی اندکی بهتر شده بود. جلو تورم را گرفته بودند. چهار تا چاه آب پیدا شده بود. بخشی از بیابان‌ها داشت زیر کشت می‌رفت. جیرفت تازه داشت آباد می‌شد. تحولی در نیروی انتظامی (ژاندارمری و شهربانی) اتفاق افتاد. پاسبان‌ها و ژاندرام‌های شیره‌ای و به درد نخور، را بازنشسته، بازخرید و اخراج کردند. گردن کش‌ها، لات‌ها، باج‌گیرها، چاقوکش‌ها، عربده کش‌ها و... را جمع کردند و حسابشان را رسیدند. بعضی از آن‌ها خودشان پاسبان و ژاندرم شدند. بعضی کتک خوردند و بعد کاسب شدند. بعضی را معتاد کردند تا از گردن‌کشی به گدایی بیفتند. بعضی هم توی زندان‌ها پوسیدند. من خیلی خوب یادم است که در سال‌های ۱۳۳۶ تا ۱۳۴۳ در همین شهر یزد آرام و ساکت و بی سر و صدای ما، لات‌ها چه کارهایی می‌کردند. زن و بچه، مال و جان مردم از دست عده‌ای لات در عذاب بودند. در هر گذری یک باج‌گیر وجود داشت. بسیاری از مردان چاقو و زنجیر، سیم کیلومتر با خود داشتند. روزی نبود که دعوا و مرافعه و چاقوکشی، عربده‌کشی نباشد. لات‌ها ابزار دست سیاستمداران، ثروتمندان، کارخانه‌داران و گاراژدارها و غیره بودند. خدا آن روز را نیاورد که ناامنی گسترش یابد. در دهه ۱۳۴۰ به بعد امنیت توام با فرهنگ سازی داشت انجام می‌شد. یعنی کاری شد که دیگر کسی چاقو، زنجیر و پنجه بکس در جیب نگذارد. دیگر کسی جرأت نداشت قمه حمل کند. شهربانی و ژاندارمری، دادگستری این بساط قمه‌کشی و چاقوکشی را برچیدند. وقتی من شهر یزد ۶۰-۵۰ هزار نفری را ترک می‌کردم، تازه داشت برق در همه شهر گسترش پیدا می‌کرد. ولی هنوز بسیاری از خانه‌ها برق نداشت. آب لوله‌کشی داشت وارد خانه‌ها می‌شد، ولی هنوز بسیاری از خانه‌ها آب لوله‌کشی نداشتند. سال ۱۳۴۶ که من شهر یزد را ترک می‌کردم، عصر آب انبارسازی تمام شده بود. عصر، مردم پا برهنه داشت تمام می‌شد. عصر توالت‌های سر باز و گند بوئی داشت تمام می‌شد. در سال ۱۳۴۶ عملاً عصر چراغ موشی تمام شده بود. اما هنوز در هر محله‌ای چند خانه‌ای بود که مردم آن شب‌ها با چراغ موشی زندگی می‌کردند.»