بریده‌هایی از کتاب نظام اشیا

اما «مادامی که شیء فقط در کارکردش آزاد باشد، انسان نیز به ‌طور متقابل فقط به‌ عنوان کاربر این اشیا آزاد است.» این خود پیشرفت دیگری است، اما لحظۀ تعیین‌کننده نیست. تختخواب، تختخواب و میز، میز است: مادامی که آن‌ها فقط در خدمت آن چیزی هستند که باید باشند، رابطه‌ای بینشان وجود ندارد. بدون رابطه، فضایی نیز وجود نخواهد داشت

اگر در گذشته انسان ریتم و آهنگ خود را بر اشیا تحمیل می‌کرد، اینک اشیا ریتم ناپیوستۀ خود را به انسان‌ها تحمیل می‌کنند، شیوه‌ای ناپیوسته و ناگهانی برای ظهور و نیز از رده خارج شدن و جانشین‌ یکدیگر شدن بی‌آن‌که قدیمی شده باشند. بدین‌ترتیب جایگاه یک تمدن با شیوۀ حضور و بهره‌مندی از اشیای روزمره تغییر پیدا می‌کند.

اشیا برای ما منزلت و پرستیژ به همراه می‌آورند یا عقده‌های روانی سرکوب‌شده‌مان را تسکین می‌دهند. در واقع، اشیا نمایانگر طبقه اجتماعی افراد و نیز جایگزینی برای فقدان و غیبت روابط عاطفی و احساسی در زندگی هستند

تا وقتی که شیئی اتوماتیک نشده است، مستعد اصلاح و گذار به یک مجموعۀ کارکردی وسیع‌تر است. اگر شیء اتوماتیک شود، خودکار می‌شود، اما درعین‌حال به آخر خط هم می‌رسد و منحصربه‌فرد می‌شود. بدین‌ترتیب اتوماتیسم مانند حصار یا حشوی کارکردی است که انسان را به سمت نوعی بی‌مسئولیتی منفعلانه سوق می‌دهد. اتوماتیسم رؤیای جهانی به خدمت گرفته شده و تکنیکی عملی است که به لحاظ صوری در خدمت بشریتی دچار سکون و رؤیاپرداز قرار دارد.

«به ندرت حضور و اغلب غیبت شیء است که آن را معرفی می‌کند.»

تمام ارزش‌های اکتسابی گرایش به این دارند که به ارزش‌های موروثی و مواهب انتقال یابند.

نزد «توسعه‌نیافته‌ها»، تصویر پدر به‌ عنوان «قدرت» مورد نیاز است (در این مورد، قدرت استعماری). افراد متمدن و نوستالژیک به تصویر پدر به ‌عنوان «تولد و ارزش» نیاز دارند. در یک مورد اسطورۀ فرافکنی و در مورد دیگر اسطورۀ بازگشت به سوی خود مطرح است.

شیء کارکردی گویای غیبت فرد است. واقعیت در بازگشت به سوی بُعد کاملی که فرد از آن‌جا حرکتش را شروع می‌کند ناکام می‌ماند. شیء کارکردی به نظر بسیار فقیر می‌آید زیرا قیمت، کیفیت و پرستیژ آن هرقدر باشد، همچنان جای تصویر پدر و مادر در آن خالی است. این شیء که به لحاظ کاربردی غنی و به لحاظ دلالت فقیر است، به زمان حال برمی‌گردد و در روزمرگی مستهلک می‌شود.

تماس (با دست یا پا) و کنترل (با نگاه و گاه گوش دادن) جایگزین عمل گرفتن اشیا شده است که کل بدن را درگیر می‌ساخت. خلاصه این‌که فقط «اندام‌های انتهایی» انسان در محیط کارکردی مشارکت فعال دارند.

در گذشته، نوعی گفتمان شاعرانه و تصوری از اشیای مجزا حاکم بود که در تناظر با یکدیگر قرار می‌گرفتند: امروزه، اشیا در تناظر با یکدیگر قرار نمی‌گیرند بلکه در ارتباط با یکدیگرند __ آن‌ها دیگر حضور مجزا ندارند بلکه در بهترین حالت از انسجام کلی برخوردارند که از ساده‌سازی آن‌ها در قالب عناصر رمزگان و محاسبۀ روابط آن‌ها حاصل می‌آید.