بریده‌هایی از کتاب نظام اشیا

مالکیت به ابزار تعلق نمی‌گیرد، زیرا ابزار من را به جهان ارجاع می‌دهد، مالکیت همواره به شیئی تعلق می‌گیرد که از کارکرد خود جدا شده و به سوژه مرتبط شده باشد.

چیزی که من با آن معنا پیدا می‌کنم، آن را تحت مالکیت خود می‌گیرم و موضوع علاقه و اشتیاق خود قرار می‌دهم.

بعضی اشیا میانجی زمان حال و بعضی دیگر میانجی زمان گذشته هستند و ارزش اشیای اخیر مبتنی بر کمبود است.

کنجکاوی برای یافتن اصل و منشأ باعث می‌شود تا در کنار اشیای کارکردی، یعنی نشانه‌های تسلط کنونی، اشیای اسطوره‌ای، یعنی نشانه‌های حاکمیت پیشین قرار گیرند، زیرا ما می‌خواهیم هم خودمان باشیم و هم از کسی به وجود آمده باشیم: جانشین پدرشدن و از پدر به وجود آمدن.

اشیا به نوعی در ساماندهی محیط بر انسان تقدم می‌یابند و در نتیجه عنان رفتارهای انسانی را در اختیار می‌گیرند.

اما آنچه ما امروزه در معماری داخلی مدرن مشاهده می‌کنیم، پایان این نظم مبتنی بر طبیعت است، یعنی کیفیت جدیدی از روابط و مسئولیت عینی از طریق گسست از صورت، ازمیان‌رفتن مرز صوری میان درون و بیرون و دیالکتیک پیچیدۀ فرد و ظواهر وابسته به او. هدف واقعی جامعه تکنیکی زیر سؤال بردن ایدۀ پیدایش، نادیده گرفتن منشأ، معنای از پیش معیّن شده و «جوهر»‌هایی است که اثاثیۀ خوب قدیمی نمادهای انضمامی آن‌ها بودند __این نوعی محاسبه و مفهوم‌بندی عملی براساس انتزاع کامل، و ایدۀ جهانی است که دیگر از پیش داده نشده، بلکه تولید شده است __ یعنی جهانی تحت سلطه، دستکاری شده، فهرست شده و کنترل شده و در یک کلام اکتسابی.

انسان با آفرینش یا ساخت اشیا، از طریق تحمیل یک صورت یعنی فرهنگ، که به طبیعت جوهری دیگر می‌بخشد، خود را بر می‌سازد: این توالی جوهرها از دوره‌ای به دوره دیگر و از صورتی به ‌صورت دیگر طرح اصیل آفرینش را بنا می‌نهد: نوعی آفرینش خارج از رحم، با تمامی نمادهای شاعرانه و استعاری ملازم با آن.

صورت مرز مطلق بین بیرون و درون است. صورت ظرفی ثابت است که جوهر در آن قرار دارد. بدین‌ترتیب، اشیا __ به‌ویژه اثاثیه __ خارج از کارکرد عملی خود، دارای کارکرد اساسی ظرف هستند که جا را برای تخیل باز می‌گذارد.

بخشی از طبیعت در شیء وارد می‌شود، چنان که در بدن انسان چنین است: شیء اساساً انسان‌گونه است. در نتیجه، انسان به اشیای واقع در محیط به همان اندازۀ اندام‌های بدن خود (با حفظ تمام نسبت‌ها) نزدیک است و «تملک» شیء همواره بازیابی این جوهر از طریق الحاق دهانی و «شبیه‌سازی» است.

نشانه پیشرفت عینی شیء تکنیکی است: «مشکل تکنولوژیک واقعی همسویی کارکردها در یک واحد ساختاری است، نه جستجوی مصالحه میان مقتضیات متضاد. سرانجام، در این حرکت از انتزاع به انضمام، شیء تکنیکی به شکل نظامی منسجم و واحد درمی‌آید.»