بریده‌هایی از کتاب جنابِ خان

دیر و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد!

شاید من هم می‌توانستم مهربان باشم اگر این شهر زودتر به دنیا می‌رسید تا دغدغهٔ مادر به جای چه بخوریم و چه بپوشیم، به حق خوردن و به حق پوشیدن بود تا آنقدر نسبت به خوردن و پوشیدن حریص نمی‌شدیم تا می‌فهمیدیم چیزهای بسیار مهمتری از خوردن و پوشیدن وجود دارند...

شاید من هم می‌توانستم مهربان باشم اگر خانم جان هر روز جمعه در صف‌های طویل با دست‌های مشت کرده آن هم در دعاهایش مرگ دیگران را از خداوند نمی‌خواست...

تا به حال روی دیوار راه رفته‌ای؟

رها کردم آن موقع که باید سفت می‌چسبیدم... اما کلاهم را که باد برد برای برداشتنش تا آن سر دنیا رفتم!

دنیا پر از آدم‌هایی ست که تو را تحقیر می‌کنند و تو به اندازهٔ بزرگی این تحقیرها تنهایی!

باورت بشود دنیا آنقدر الکی ست که تو حتی نمی‌توانی تصورش را بکنی! وقتی شروعش با یک سیب باشد!...

آمدند بردند خوردند زدند رفتند شکستند و ما همچنان لبخند زدیم! آخر مادربزرگ همیشه می‌گفت خنده بر هر درد بی درمان دواست!

رفتن تنها کار سخت دنیاست که تو ساده انجامش دادی!

آمدند بردند خوردند زدند رفتند شکستند و ما همچنان لبخند زدیم! آخر مادربزرگ همیشه می‌گفت خنده بر هر درد بی درمان دواست!

گاهی سخت‌ترین عقیده‌ات پوچ‌ترین اندیشه‌ات می‌شود!

گذر زمان به من ثابت کرد گاهی سخت‌ترین عقیده‌ات پوچ‌ترین اندیشه‌ات می‌شود!

او دیگر شبیه آن عکس‌های قدیمی نبود

این همه دل شکستن، داد کشیدن، این همه دریدن و پاره کردن... حتی این اخم کوچکت! باورت بشود دنیا آنقدر الکی ست که تو حتی نمی‌توانی تصورش را بکنی! وقتی شروعش با یک سیب باشد!...

وقتی تمام دنیا سلاحشان را سمت تو گرفته‌اند، تو سلاحت را پایین بیاور... و تنها با لبخندی پاسخشان را بده ... بی گمان خندیدن دیوانه کننده ترین سلاح دنیاست!

تو همینجا هستی... روی زمین خاکستری ایستاده‌ای... دانهٔ زردیست آن بالا... هرگز از تلاشت برای به دست آوردن ماه بازنایست...

آنقدر قصه بافت که حتی آن ساعتی که کوک کرده بود سالهاست که به خواب رفته... حالا او ساعت‌هاست، روزهاست، ماه‌هاست که به خوابی عمیق رفته و ساعتش همان طور دو دقیقه به نیمه شب مانده ...

من بیشتر از مقصر بودن، متاسفم!... برای رنجاندن کسانی که دوستم داشتند!... بعضی‌ها به زندگیمان می‌آیند تا یادمان بیاورند کسانی را که واقعاً دوستمان دارند... بعضی‌ها باید بیایند با تمام رنج‌هایی که برایمان به همراه می‌آورند...

هر وقت که قاصدکی روی شانه‌ام بنشیند! تو را آرزو خواهم کرد...

آمدند زدند رفتند بردند و من همیشه تنها کاری که کردم همین بود!... سرم را زیر انداختم!...