بریده‌هایی از کتاب جنابِ خان

تو همیشه از رفتن حرف می‌زدی... رفتن تنها کار سخت دنیاست که تو ساده انجامش دادی!

خورشید زمستان را دیده‌ای؟ می‌سوزاند اما گرمت نمی‌کند! بودن بعضی آدم‌ها هم همینطور است...همینقدر سوزان، همینقدر پوچ، همینقدر سراب...!

وقتی تمام دنیا سلاحشان را سمت تو گرفته‌اند، تو سلاحت را پایین بیاور... و تنها با لبخندی پاسخشان را بده ... بی گمان خندیدن دیوانه کننده ترین سلاح دنیاست!

گاهی باید بدی دید تا بدی نکرد...

آسمان برقی زد، می‌دانستم تو جایی در این جهان چشمانت را به ستاره‌ها دوخته‌ای... تو را آرزو خواهم کرد هر بار که آسمان را بنگرم... شاید آن ستارهٔ دنباله دار همان گوشه نگاه تو باشد که به آسمان دوخته‌ای!

گفتم: پدرم همیشه می‌گوید از زنده‌ها باید ترسید، از مرده‌ها که کاری بر نمی‌آید...

نمی‌دانم اطراف من چرا این همه خالیست!

حتماً که نباید باران ببارد، نه حتی هر وقت که قاصدکی روی شانه‌ام بنشیند! تو را آرزو خواهم کرد... آسمان برقی زد، می‌دانستم تو جایی در این جهان چشمانت را به ستاره‌ها دوخته‌ای... تو را آرزو خواهم کرد هر بار که آسمان را بنگرم... شاید آن ستارهٔ دنباله دار همان گوشه نگاه تو باشد که به آسمان دوخته‌ای!

...دنیا به اندازهٔ تمام آدم‌ها جا دارد

میدانی بدتر از درد کشیدن چیست؟! اینکه نمی‌دانی تاوان می‌دهی یا امتحان می‌شوی...

گاهی نباید بخشید... گاهی آنقدر اشتباهات آدم‌ها بزرگ می‌شود که بخشیدنشان به ضررمان تمام می‌شود! مثل پاک کنی که برای پاک کردن اشتباهات دیگران خودش سیاه می‌شود!...

انگار سخت‌ترین کار دنیا ماندن است، وقتی کفش‌ها را برای رفتن درست می‌کنند!

دستت که به درخت انار رسید، سهمت را بچین و برو... هرگز از تو راضی نخواهند شد! این مردم... حتی اگر ستاره‌ای برایشان بچینی!...

خورشید زمستان را دیده‌ای؟ می‌سوزاند اما گرمت نمی‌کند! بودن بعضی آدم‌ها هم همینطور است...همینقدر سوزان، همینقدر پوچ، همینقدر سراب...!

من آدم‌های زیادی می‌شناسم... آدم برفی، آدم آهنی، آدم کوکی، آدم چوبی... او از همین آدم معمولی‌ها بود...

چه کسی می‌شنود پاییز نارنجی چه می‌گوید؟ جز همین خش خش‌های دل انگیز لیزاین کوچه پس کوچه‌ها

دستت که به درخت انار رسید، سهمت را بچین و برو... هرگز از تو راضی نخواهند شد! این مردم... حتی اگر ستاره‌ای برایشان بچینی!...

حتی خورشید هم طلوع کرد! اما او هرگز مثل سابقش نشد... بهار آمد اما او شال گردنش را درنیاورد!... عطر بهارنارنج که به مشامش رسید، دستش را بالا برد و شالش را محکمتر پیچید... کلاهش را جلو آورد و احساس کرد چه قدر سرما را دوست دارد!

من بیشتر از مقصر بودن، متاسفم!... برای رنجاندن کسانی که دوستم داشتند!...

بخشش انسان را بزرگ می‌کند.