بریده‌هایی از کتاب جنابِ خان

مادربزرگ هم  بارها گفته بود که بخشش انسان را بزرگ می‌کند...اما گاهی نباید بخشید... گاهی آنقدر اشتباهات آدم‌ها بزرگ می‌شود که بخشیدنشان به ضررمان تمام می‌شود! مثل پاک کنی که برای پاک کردن اشتباهات دیگران خودش سیاه می‌شود!...

آن غریبه‌ای که در حرف‌هایم گم شد، کیست که هر شب روی قوس ماه می‌نشیند و من هر چه به سویش دست دراز می‌کنم، بیشتر به صبح نزدیک می‌شوم و خورشید دستانم را می‌سوزاند!

می‌دیدم و هر چه جلوتر آمدم تو مثل سرابی محو می‌شدی...

به سقوط فکر می‌کردم... این که هر چه بیشتر اوج بگیرد، سقوطش دردناک‌تر خواهد بود...

جهان چشمش را بست، ماه لحاف ابری‌اش را کنار زد و به رویم کشید... حالا سالهاست که خواب‌های خیس می‌بینم...

خب حداقلش این است که او سفید است، سفید خالص...نه مثل آدم آهنی زنگ میزند نه مثل آدم کوکی کسی کنترلش می‌کند، نه حتی مثل آن آدم چوبی می‌شود که دروغ بگوید و دماغش دراز شود... او هویجی به صورت دارد تا بوی این حوالی مشامش را کثیف نکند...

نمی‌دانم اطراف من چرا این همه خالیست! انگار تمام چیزهای اطرافم را به دنیای دیگری پرتاب کرده باشند...

محکم باش... وقتی دیگران از خشم شنیدن عقاید مخالفشان سرخ می‌شوند تو آنقدر قوی باش که از ترس رسوا شدن همرنگ جماعت نشوی...

همینقدر سراب خورشید زمستان را دیده‌ای؟ می‌سوزاند اما گرمت نمی‌کند! بودن بعضی آدم‌ها هم همینطور است...همینقدر سوزان، همینقدر پوچ، همینقدر سراب...!

حق را به آنها داد و مسجد را ترک کرد!...

نباید بخشید من همیشه پاک کن‌هایم را گم می‌کردم... آنقدر اشتباهاتم را پاک کرده بودند که سیاه شده بودند... مادربزرگ نمی‌دانست! اما من از عمد آنها را گم می‌کردم... میدانم! مادربزرگ هم  بارها گفته بود که بخشش انسان را بزرگ می‌کند...اما گاهی نباید بخشید... گاهی آنقدر اشتباهات آدم‌ها بزرگ می‌شود که بخشیدنشان به ضررمان تمام می‌شود! مثل پاک کنی که برای پاک کردن اشتباهات دیگران خودش سیاه می‌شود!...

باران که ببارد، برف را با تمام سپیدی‌اش آب می‌کند! گاهی به چترها ایمان بیاور...

اما شاید من هم می‌توانستم مهربان باشم اگر کمی و فقط کمی هر روز صبح بیشتر درآیینه می‌نگریستم! گفته بودم که... من اصلاً این جناب شیطان درون آیینه را نمی‌شناسم!...

باورکن بعضی‌ها باید بیایند تا چیزهایی را با خود ببرند... بعضی‌ها هستشان درد دارد و نیستشان خاطرات تلخ...اما بودنشان برای زمانی تنها برای زمانی لازم است!

تو همیشه از رفتن حرف می‌زدی... رفتن تنها کار سخت دنیاست که تو ساده انجامش دادی!

چرا گوش نمی‌دهی قصه‌ای که بارها شنیده‌ای؟! اینکه نیلوفر در مرداب می‌روید...

گذشت زمان همیشه انسانها را نشان نمی‌دهد، گاهی گذشت زمان انسان‌ها را عوض می‌کند، اصلاً گاهی خودمان آدمها را عوض می‌کنیم...

گفت: امیدوارم بتوانی آسان ببخشی گفتم: هرگز نتوانسته‌ام!...

گذر زمان به من ثابت کرد گاهی سخت‌ترین عقیده‌ات پوچ‌ترین اندیشه‌ات می‌شود!

خورشید زمستان را دیده‌ای؟ می‌سوزاند اما گرمت نمی‌کند! بودن بعضی آدم‌ها هم همینطور است...همینقدر سوزان، همینقدر پوچ، همینقدر سراب...!