بریده‌هایی از کتاب جنابِ خان

سال‌ها طول کشید تا به من بفهماند ... تو تنها می‌توانی مثل آنها نباشی... اما نمی‌توانی عقایدشان را عوض کنی...

شاید من هیچ کدام از گیلاس‌های باغ را نچیده باشم اما همیشه آن کنج رویایم گیلاس قرمزی ست که حتی دست‌های تو هم به آن نمی‌رسد!... من باید همان موقع که تو تکه سنگی برداشتی و سمت درخت گیلاس پرتاب کردی تا از شاخه بیفتد می‌فهمیدم که آن گیلاس سهم تو نیست...

بی گمان خندیدن دیوانه کننده ترین سلاح دنیاست!

وقتی تمام دنیا سلاحشان را سمت تو گرفته‌اند، تو سلاحت را پایین بیاور... و تنها با لبخندی پاسخشان را بده ... بی گمان خندیدن دیوانه کننده ترین سلاح دنیاست! من این را از جنابِ خان آموخته‌ام، سالهاست در مقابل زجر کشیدن‌های پدر و ضجه‌های مادر لبخندی گشاد تحویلمان می‌دهد!...

او مدام فال می‌گرفت، برایش مهم نبود حقیقت چیست! او تنها می‌خواست حرف دلش را بشنود...

حتی خورشید هم طلوع کرد! اما او هرگز مثل سابقش نشد... بهار آمد اما او شال گردنش را درنیاورد!...

میدانی بدتر از درد کشیدن چیست؟! اینکه نمی‌دانی تاوان می‌دهی یا امتحان می‌شوی...

این همه دل شکستن، داد کشیدن، این همه دریدن و پاره کردن... حتی این اخم کوچکت! باورت بشود دنیا آنقدر الکی ست که تو حتی نمی‌توانی تصورش را بکنی! وقتی شروعش با یک سیب باشد!...

وقتی تمام دنیا سلاحشان را سمت تو گرفته‌اند، تو سلاحت را پایین بیاور... و تنها با لبخندی پاسخشان را بده ... بی گمان خندیدن دیوانه کننده ترین سلاح دنیاست!

تو همیشه از رفتن حرف می‌زدی... رفتن تنها کار سخت دنیاست که تو ساده انجامش دادی!