بریده‌هایی از کتاب یک جاسوس در میان دوستان

اولین چیزی که در او توجهٔ شما را جلب می‌کرد چشمانش بود. او طوری به شما نگاه می‌کرد، گویی در آن لحظه هیچ‌چیزی مهم‌تر از شما و صحبت با شما وجود ندارد.

اگر ناگزیر شوم میان خیانت به کشورم و خیانت به دوستانم یکی را برگزینم، امیدوارم آن‌قدر شهامت داشته باشم که به کشورم خیانت ورزم. چنین انتخابی ممکن است خوانندهٔ مدرن را منزجر کند، و ممکن است بی‌درنگ دستان وطن‌پرست خود را برای برداشتن تلفن و تماس با پلیس بلند کند. بااین‌حال، چنین انتخابی دانته را شگفت‌زده نمی‌کرد. دانته، بروتوس و کاسیوس را در پایین‌ترین حلقهٔ دوزخ قرار می‌دهد، زیرا آنان ترجیح دادند به دوست خود، جولیوس سزار، خیانت کنند تا به وطن خود، رُم

«اگر احساست درمورد چیزی به‌قدر کافی قوی باشد باید جرئت آن را داشته باشی که فارغ از اینکه دیگران چه فکری می‌کنند، وارد آن شوی و آن را انجام دهی.»

«این جاسوس‌ها هستند که برای جبران نواقص و کاستی‌هایی که وزیران، دیپلمات‌ها، ژنرال‌ها و کشیش‌ها به بار آورده‌اند، فراخوانده می‌شوند.»

گفتن یک دروغ کوتاه آسان است، اما گفتن دروغ طولانی بسیار دشوارتر است، زیرا هم‌پوشانی‌های دروغین پیشین، با دروغ‌های بعدی متناقض در می‌آیند.

«اهانت کلامی روش رفتاریِ درستی نیست، مگر وقتی که با آلمان‌ها سروکار داری.»

روباه دیگر فقط محافظ لانهٔ مرغ نبود، بلکه خودش داشت آن را می‌ساخت

اوستینوفِ فربه با عینک یک‌چشمیِ خود، غلط‌اندازانه دست‌وپا چلفتی رفتار می‌کرد. دیک وایت، افسر مافوق او، که پس از آن رئیس ام‌آی ۵ و ام‌آی ۶ شد، بعدها اظهار کرد: «او بهترین و باهوش‌ترین مأموری بود که افتخار همکاری با او را داشتم.»

در اِیتون بود که نیکلاس استعدادش را در دوست‌یابی کشف کرد. بعدها، او از این ویژگی به‌عنوان مهم‌ترین استعداد خود و پایهٔ اصلی مسیر حرفه‌ای‌اش یاد کرد.