بریده‌هایی از کتاب یک جاسوس در میان دوستان

او در اتومبیلش مشغول صرف برندی و شکلات بود، ناگهان بمبی از سمت جمهوری‌خواهان نزدیک ماشین منفجر شد که منجر به کشته‌شدن سه خبرنگار جنگی همکارش منجر شدگردید.

او آشکارا جاه‌طلب بود، اما به اقتضای منش انگلیسی انگیزه و اشتیاق خود را پشت «ژست دنیادوستی شیرین و آسودگی خاطر» پنهان می‌کرد.

رفاقتی که نقشی پراهمیت در تاریخ بازی کرد.

سوءظن بیش از حد گاهی می‌تواند نتایج غم‌بارتری از زودباوری بیش از حد داشته باشد.

«می‌دانی مویرا، من همیشه اعتقاد دارم که وفاداری به دوستان مهم‌تر از هر چیز دیگر است»

«چیزی مرموز در او بود. هرگز شما را در موضوعات جدی داخل نمی‌کرد؛ هرچه بود طنز و کنایه بود.»

وَنسیتارت مخالف سرسخت مماشات بود و باورداشت که آلمان «به‌محض اینکه به‌اندازهٔ کافی احساس قدرت کند»، جنگ دیگری را آغاز خواهد کرد.

اما زیر ظاهر تن‌آسا، عادی و «سستی اشراف‌منشانهٔ» او، شخصیّتی پیچیده‌تر پنهان شده بود، شخصیت یک ماجراجو با میل به خرابکاری.

کلود از موسیقی، که دچار سوءهاضمه‌اش می‌کرد، بیزار بود، تمامی راه‌ها برای برقراری ارتباط صمیمانه را «بی‌خاصیت» می‌دانست و اعتقاد داشت «بهترین راه برای برخورد با خارجی‌ها این است که به انگلیسی سرشان فریاد بزنی.»

غیرقابل‌اعتمادترین افراد همان‌هایی هستند که پس از اینکه همه‌چیز رخ داد، ادعا می‌کنند ما می‌دانستیم یک روز همهٔ این‌ها رخ می‌دهد.

«اگر احساست درمورد چیزی به‌قدر کافی قوی باشد باید جرئت آن را داشته باشی که فارغ از اینکه دیگران چه فکری می‌کنند، وارد آن شوی و آن را انجام دهی.»

در دنیای جاسوسی، قرار نیست هیچ‌چیز براساس تصادف رخ دهد

«وقتی در کوران اخبار باشی، اطرافت را می‌بینی و بعد تصمیم می‌گیری چه مسیری را انتخاب کنی.»

او اغلب لبخند می‌زد، اما چشمانش به‌ندرت می‌خندید. به‌نظر می‌آمد هرگز نمی‌خوابد.

«ظرفیت دوست‌یابی یک ویژگی بسیار مهم» در یک افسر اطلاعاتی است. «بخش بسیار زیادی از کار اطلاعاتی در این حوزه مربوط به شکل دادن روابط شخصی است؛ یعنی جلبِ اعتماد دیگر افراد و در برخی موارد، متقاعد کردن‌شان به انجام کاری خلاف قضاوت و تشخیص‌شان.»

جرعه‌جرعه چای می‌نوشند و در کمال احترام به یکدیگر دروغ می‌گویند. آن دو انگلیسی‌اند

از این‌رو نیکلاس جوان را گروهی از لَله‌ها تربیت کردند و بعد به مدرسهٔ درنفورد در دورسِت تحویل داده شد؛ مکانی با سنّت خشونت افراطی، حتی با استانداردهای مدارس ابتدایی بریتانیا: هر صبح بچه‌ها را وامی‌داشتند برهنه داخل یک استخر آب سرد بروند، آن‌هم برای لذّت بردن مدیر؛ مدیری که همسرش دوست داشت عصرها، درحالی‌که پاهایش را روی پشت دو پسربچه گذاشته بود و پسر سومی هم کف پایش را قلقلک می‌داد، با صدای بلند ادبیات اصلاحگر بخواند. از میوهٔ تازه خبری نبود، دستشویی‌ها در نداشتند و هیچ محدودیّتی برای قلدربازی و هیچ امکانی هم برای فرار وجود نداشت.

او نوشت: «من دانشگاه را ترک کردم با این باور که باید زندگی‌ام را وقف کمونیسم کنم.»

فرزند یک قهرمان شایستهٔ جنگی بود که سال ۱۹۱۷ در غزه با گلولهٔ تک‌تیراندازی تُرک کشته شده بود.

مردی با اصول تزلزل‌ناپذیر ویکتوریایی و تعصّبات بی‌رحمانه.