بریده‌هایی از کتاب توقف‌ناپذیر

آرام شدن بعد از یک شکست بزرگ کار بسیار سختی است. حال و هوای بعد از شکست دیگر فقط یک بازی نیست، همه چیز است. از تمام این‌ها بالاتر، احساس شرمندگی بسیار زیاد از شکست است. همه نگاه می‌کنند، قضاوت می‌کنند و دلایل باخت را می‌پرسند.

خب، می‌دانید که ایتالیایی‌ها چه می‌گویند: مردم نقشه می‌کشند، خدا لبخند می‌زند.

یوری گفت: «چرا این کارو انجام می‌دی؟» باب گفت: «چون اگر در شرایط تو بودم، می‌خواستم کسی برام همین کارو انجام بده.»

همیشه از شکست‌ها چیزهای بیشتری یاد می‌گیرید تا پیروزی‌ها، هم دربارهٔ بازی و هم دربارهٔ خودتان. آیا وقتی زمین می‌خورید بلند می‌شوید؟ آیا در خودتان این قدرت را می‌بینید زمانی که همه چیز بی‌معنی می‌شود به مسیرتان ادامه دهید؟ آیا توان این را دارید وقتی بیشتر از یک بار زمین می‌خورید دوباره بلند شوید؟ یا کم می‌آورید؟

وقتی قهرمان گرنداسلم می‌شوید همه می‌خواهند با شما باشند، اما سوال این جاست وقتی همهٔ دنیا مقابل‌تان قرار می‌گیرید چه کسی کنارتان می‌ماند؟

. کم نمی‌آورم. اگر می‌خواهید من را شکست دهید، باید برای تک‌تک امتیازها بجنگید. هیچ چیز به شما نمی‌دهم

اگر چیزی را امتحان کردید و کار نکرد، باید این قدر احمق بود تا اگر دوباره شانس آن را به دست آوردید امتحانش کنید. و این بار جواب خواهد داد!

پدرم توضیح داد: «باید تلاش کنی تا بفهمی چرا شکست می‌خوری، باید تلاش کنی تا بفهمی دقیقا چه اشتباهاتی داری. باید آن‌ها را به خاطر بسپاری، و بعد تمامشان را فراموش کنی.»

از حالا به بعد، هر زمانی که شکست بخورم، یاد رفتار تحسین برانگیز کیم بعد از آن شکست می‌افتم. او به من یاد داد هرباری که زمین‌تان می‌زنند، باید لبخند بزنید، بلند شوید و بگویید: «همین؟ این که چیزی نیست.»

و مهم نیست چندبار بگویی که گوشی‌ام را سر غذا کنار بگذارم، چون تغییری نخواهد کرد. برای چنین تغییری زیادی پیرم.