بریده‌هایی از کتاب عشق نامرئی

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش.

«وقتی آدم‌ها می‌توانند در یک نگاه عاشق شوند چرا نتوانند همان‌طور از عشق فارغ شوند؟»

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش.

احترام او، از من آدم خوبی ساخت

دوباره وجد و شعف کودکی را بازیافت، حس ذره بودن در پهنهٔ طبیعت، بدون تعهد، دست نیافتنی، درخطر... لذت‌بخش بود.

او زندگی را دوست داشت، از هستی لذت می‌برد

. دکتر همه چیز بود به جز تنبل! درواقع این مرد اصلاً استراحت نداشت: در سن هشتاد سالگی هنوز چند ساعت در روز با سگش قدم می‌زد، هیزم‌هایش را خودش می‌شکست، چند انجمن را اداره می‌کرد و به باغ وسیع اربابی با عمارت سنگی پیچک‌پوشش رسیدگی می‌کرد.

مهم نبود کجا باشم، مادامی که سگم کنارم بود، در مرکز جهان بودم

باز هم قهوه درست کردم. احتیاج به حرف زدن نداشتیم: به درجه‌ای از آرامش رسیده بودیم که وقتی بر اسراری دست می‌یابیم به آن می‌رسیم نه وقتی حقیقتی را کشف می‌کنیم.

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش.

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش.

خوشحالی این نیست که از رنج کشیدن فرار کنیم بلکه ادغام کردن آن در تار و پود وجودمان است.

هرگونه خردی با پذیرش رنج آغاز می‌شود.

حس ذره بودن در پهنهٔ طبیعت، بدون تعهد، دست نیافتنی، درخطر... لذت‌بخش بود.

آدم از آینده خبر ندارد چون خودش آن را می‌سازد.

بدون چای نمی‌توانم ادامه دهم.

افسوس که واقعیت با خشونت وارد خانهٔ ما شد.

او همیشه رفتارش با من بدون اشتباه بود اما همیشه یک غریبه بود. این تنها گلهٔ من است: او همه کار برایم کرد جز اینکه بگوید که بوده.

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش.

نمی‌شود این چیزها را در ملاء عام اعتراف کرد: هر کس ادعا کند یک سگ شعور را به او آموخته، مجنون قلمداد می‌شود. ولی این اتفاقی بود که برای من افتاد.