بریده‌هایی از کتاب عشق نامرئی

همه از خودشان این سؤال را می‌پرسیدند «عاشق کدام یک شدن راحت‌تر است، یک آدم یا یک سگ؟ و کدامشان در برگرداندن عشق ما بهترند؟»

ادراکی عمیق‌تر از هوشیاریم با بی‌تفاوت کردنم مرا از رنج کشیدن محافظت می‌کرد.

با وجود تمام تلاش‌های من، صحبت‌های ما هیچ‌وقت به مسائل شخصی کشیده نشد. نتیجه‌گیری کردم «او از خودش محافظت می‌کرد.»

جوناس گفت: «نباید بلند این را بگویم ولی من عاشق بلایای طبیعی هستم.» «دیوانه‌ای؟» «عاشق قدرت طبیعت، اینکه ما را تحقیر می‌کند، که قدرتش را به رخ‌مان می‌کشد، که ما را سرِ جایمان می‌نشاند.»

بی‌باکی و ترس بسیار به هم نزدیک‌اند، دو روی یک سکهٔ احساسند.

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش.

وقتی آن سگ به من نشان داد که چقدر از دیدنم خوشحال است، دوباره یک انسان شدم. بله، به محض اینکه او مرا نگاه کرد، با همان علاقه و اشتیاقی که نگهبان‌ها را، انسانیتم را به من برگرداند. به چشم او من هم به اندازهٔ نازی‌ها آدم بودم.

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش.

«بر شاخساران درخت غار دو کبوتر عریان دیدم یکی دیگری بود و هر دو هیچ نبودند.

ما، همه دو زندگی را زندگی می‌کنیم ـ یکی واقعی، یکی خیالی. و این دو زندگی مثل دوقلوهای به هم چسبیده‌اند، بیشتر از آن‌چه فکرش را کنیم به هم زنجیر شده‌اند، چون آن دنیای موازی اغلب واقعیت را دوباره شکل می‌دهد و حتی موجب تغییر آن می‌شود.

مثل تمام وقت‌هایی که اینجا می‌آمد، متوجه گذشت بعدازظهر نشده بود! آیا برای این نبود که به روزهای کودکی برمی‌گشت، روزگاری که به نظر می‌رسید تا ابد ادامه دارد، مثل بازتاب جاودانگی؟

اشتباهاتش بسیار بزرگ بودند و محاسنش در عمق

جزو آن دسته مردان جوگندمی بود که بیشتر پیشانی را به نمایش می‌گذارند تا صورت، آدم‌های بدون اسکلتی که جسم ندارند فقط حجمی لباس‌شان را باد کرده است

صبح با احساسی متفاوت بیدار شدم، با انزجاری که در روزهای آتی به بارقه‌ای دیگر تبدیل شد: امید.

قهرمان کسی است که در تمام زندگی‌اش سعی می‌کند انسان باشد، گاهی در تقابل با دیگران گاهی در تقابل با خودش

صبح‌ها وقتی از رختخواب بیرون می‌آمد، به حیاط ساختمان می‌دوید، سرش را بالا می‌گرفت و با فریاد رو به آسمان می‌گفت "خدایا، حالا تو می‌توانی بروی بخوابی، اشکالی ندارد، من بیدارم، مواظب همه چیز هستم."

تنها گلهٔ من است: او همه کار برایم کرد جز اینکه بگوید که بوده

مرد و حیوان، بی‌حرکت، زیبا، اشرافی، در پرده‌ای از سکوت و یکی شده با نور سفیدی که از خلال پرده‌ها فیلتر می‌شد

چند ساعت بعد، بعضی‌ها از این وفور نعمت مردند چون بدن‌شان دیگر نتوانسته بود هضم این همه غذا را تاب بیاورد. چه کسی اهمیت می‌داد؟ حداقل آن‌ها با شکم‌های سیر مرده بودند.

.. بی‌باکی و ترس بسیار به هم نزدیک‌اند، دو روی یک سکهٔ احساسند.