بریده‌هایی از کتاب تاریخ روی تردمیل

(اگر کتاب را هدیه گرفته‌اید می‌توانید هر بلایی خواستید سرش بیاورید. هدیهٔ نفیسْ، فقط وجه نقد).

انتخابات است دیگر، یا پیروز می‌شویم، یا رقیب‌مان شکست می‌خورد!

این قول معروف هم که «تاریخ را فاتحان می‌نویسند» به این معنی نیست که لزوماً دروغ و دفنگ می‌نویسند، چرا که در ازمنهٔ قدیم، بازندگان بلافاصله به جرگهٔ مرحومین می‌پیوستند و فرصتی برای نوشتن و اینها گیرشان نمی‌آمد و البته چه بهتر که تاریخ را فاتحان بنویسند چون اینکه فاتحی در توضیح خاکمال کردن رقیب اغراق کند خیلی بهتر از آن است که بازنده مهلت پیدا کرده و در صفحات تاریخْ خود را برنده جا بزند که هم از لحاظ تاریخی دروغ بزرگ‌تری است و هم خیلی زور دارد.

روزی گذشت پورشهٔ زردی ز معبری فریاد اوووووف از دهن خاص و عام خاست پرسید زان میانه یکی بینوا فقیر: «این آخرین پراید دگر ساخت کجاست؟» بنیاد پورش کرد شکایت ز بینوا «ما و پراید؟ حرف تو چون فحش و ناسزاست!» پیری رسید و پاسخ مسکین چنین بداد: «این پورشه است؛ پورشه متاعی گرانبهاست» نالید بینوا که: «ندانم که پورشه چیست فرغون برای همچو منی مثل زانتیاست»

مؤسس سلسلهٔ قاجار که علی‌رغم بی‌بهره بودن از زیرساخت‌های لازم، دودمان مصمم و نَرویی را بر ایران حاکم کرد که نشان دادند چیزی که برای دیگران پت و مت است، برای ما سلسلهٔ پادشاهی است.

در باب شرایط محتوایی آثار مورّخین هم بیضوی در رسالهٔ «اسرارالدّوام» به نقل از جمال‌الدین محمد یلخی می‌نویسد: «تاریخ آن باشد که مورّخ آن را نبشته و سلطان را خوش آمده باشد. والسلام علی عبادا... الصالحین».

تاریخ چیست؟ برای پاسخ به این سوال ابتدا باید ریشهٔ این واژه را بررسی کنیم؛ بنابر اعتقاد اکثر محققان، اولین بار این هرودوت (فضح‌ا... اکاذیبه) بود که واژهٔ Histories را برای تاریخ و وقایع پیشینیان در نظر گرفت، که گویا مشتق از کلمهٔ هیستری (Hysterie) و به معنی چیزی است که آدم وقتی آن را می‌خواند عصبی می‌شود. اما ریشهٔ کلمهٔ تاریخ را «ارخ» و «ؤرخ» (به ترتیب از کلدانی و عبری) می‌دانند و بیضوی در «قاموس‌العبارات و الناموس‌الاشارات» دربارهٔ آن می‌گوید: «تاریخ از أرخ و یرخ و نرخ آید و آن علمِ دانستن نرخ روز است از بهر خوردن نان.» ا... اعلم.

مؤسس سلسلهٔ قاجار که علی‌رغم بی‌بهره بودن از زیرساخت‌های لازم، دودمان مصمم و نَرویی را بر ایران حاکم کرد که نشان دادند چیزی که برای دیگران پت و مت است، برای ما سلسلهٔ پادشاهی است.

سپاه ایران در طی ۲ سال توانست اقوام نیمه‌وحشی را به آن‌سوی دانوب براند و تا مقدونیهٔ امروزی پیشروی کرده و آنجا را تصرف کند. یکی از سربازان سپاه ایران، بعد از اتمام این مأموریت به هم‌رزمش گفت: «حالا با این ساز و برگ، کی حال داره پیاده برگرده پرسسپولییییس؟» و سرباز جواب داد: «سرور استقلاله!»

کمیسر: «نخیر. مثل اینکه اینجوری فایده نداره. ما خواستیم به شیوهٔ پلیس ایران با زبون خوش ازت پرسش کنیم که کرامت انسانیت حفظ بشه ولی حالا مجبوریم چند تا از شگردای پلیس فرانسه رو روت پیاده کنیم که به رابطهٔ نامشروع با دزیره هم اعتراف کنی!» متهم: «باباجون! من نکشتمش. صادق خودش خودشو کشت. نامه‌هاش هست... به خدا من آقای ایمنی‌ام... منو کجا می‌برید؟...»