بریده‌هایی از کتاب ناخدا برای ناهار رفته و ملوانان کشتی را تسخیر کرده‌اند

یادم است که روزی نامه‌ای طولانی و عصبی از مردی دریافت کردم که می‌گفت حق ندارم بگویم از شکسپیر خوشم نمی‌آید. جوان‌های خیلی زیادی مرا باور می‌کنند و به خواندن کارهای شکسپیر تن نمی‌دهند و گفته بود که من حق ندارم اینگونه حرف بزنم و خلاصه ور زده بود و ور زده بود. جوابش را ندادم اما حالا این‌جا جوابش را می‌دهم. هی رفیق، برو به جهنم و از تولستوی هم خوشم نمی‌آید.

چرا این قدر کم آدم‌های جذاب داریم؟ میان میلیون‌ها آدم چرا انقدر کم هستند؟

چرا انقدر انرژی معجزه‌وار در موسیقی جای گرفته است.

هیچوقت یک دوست واقعی پیدا نکردم. رابطه با زنان هم همیشه امیدوارکننده بود اما فقط در شروع ماجرا. حتا همان اوایل این موضوع را فهمیدم و جست‌وجوی دختر رویاها را کنار گذاشتم. فقط کسی را می‌خواستم که کابوس نباشد.

با نوشتن رها می‌شوم. به امنیت و آرامش نوشتن نیاز دارم.

آن روز داشتم فکر می‌کردم که جهان بدون حضور من چه شکلی خواهد بود؟ جهان راه خودش را می‌رود و کاری را که باید انجام دهد، انجام می‌دهد.

شما باید زمان‌های ناقص را از دست بدهید تا زمان عالی را بدست آورید. شما باید ده ساعت وقت هدر کنید تا به دو ساعت مفید برسید. تنها چیزی که باید مراقبش باشید این است که همهٔ زمان‌ها را از دست ندهید.

وقتی که در هفتادمین دههٔ زندگی‌ات باشی، برایت خیلی سخت است که بقیه روی زمان و وقت تو بشاشند.

داستایوفسکی برای من مردی است ریشو که در تاریکی ایستاده و چشمانش برق می‌زنند. اول چاق بوده و بعد لاغر شد.

یادم می‌آید که روزی با جمعی از دوستان برای ناهار به کافه‌ای رفتیم، میز بغلی ما هم پر بود. بلندبلند حرف می‌زدند و می‌خندیدند. اما خنده‌هاشان اشتباه و از روی اجبار بود. آن قدر ادامه دادند که به بچه‌ها گفتم خیلی بد است مگر نه؟ یکی از بچه‌ها خدید و گفت من از شاد بودن مردم لذت می‌برم. واکنشی نشان ندادم اما این برایم درس عبرتی شد که دیگر با آن‌ها بیرون نروم. ما مردم را البته در بزرگراه و کافه و تلویزیون و سوپرمارکت مورد مطالعه قرار می‌دهیم. اما چکار می‌شود کرد؟ فقط می‌شود شراب نوشید و تماشا کرد. خیلی دوست دارم مردم را در شادی واقعی ببینم که البته خیلی کم دیده‌ام.

شاید ما زیادی فکر می‌کنیم. به نظر من بیشتر احساس کن و کمتر فکر کن.

بعضی وقت‌ها هشداری وجود ندارد. همه‌چیز در یک ثانیه اتفاق می‌افتد. همه چیز تغییر می‌کند، تو زنده‌ای اما یکباره می‌میری.

بحثی با کسی ندارم خصوصاً کسانی که راجع به ابدیت فکر نمی‌کنند

هیچ‌کس دوست ندارد که نسخهٔ اصلاح نشده را بخواند. حتا یک نویسنده.

دوست دارم که در زندگی بعدی‌ام گربه باشم، روزی ۲۰ ساعت بخوابم و منتظر غذا باشم، در گوشه‌ای بنشینم و ماتحتم را بلیسم. انسان‌ها بدبخت و عصبی‌اند، تک‌بعدی فکر می‌کنند.

چیزهای زیادی هستند که می‌توان راجع‌به‌شان نوشت اما نمی‌توان دربارهٔ آن‌ها حرف زد.

امروزه شاعران جدید مست می‌کنند و بدبختانه زندگی می‌کنند چرا که فکر می‌کنند راه شاعری همین است!

کمتر نویسنده‌ای از کار بقیه خوشش می‌آید. کار بقیه وقتی دوست‌داشتنی می‌شود که یا نویسندهٔ آن اثر بمیرد یا زمان زیادی از مرگش بگذرد.

همهٔ ما در طول زندگی بارها در تله‌های مختلف گیر می‌کنیم و زخمی می‌شویم. هیچ‌کس از دست این تله‌ها فرار نمی‌کند، حتا کسانی هستند که در تله‌ها زندگی می‌کنند. مسئله این است که بدانی تله، یک تله است و اگر داخل تله باشی و نفهمی، کارت تمام است.

آن‌قدر که برای تولد یک گل سوگواری لازم است، برای مرگ لازم نیست. آن‌چه که وحشتناک است مرگ نیست، بلکه زندگی مردم است که قبل از مرگ، دست از زندگی خود نمی‌کشند. به زندگی خود افتخار نمی‌کنند، به زندگی خود می‌شاشند. زندگی‌های‌شان را به گوه می‌کشند. احمق‌های عوضی. تمرکز اصلی آن‌ها روی عشق‌بازی، فیلم، پول، خانواده و دوباره عشق‌بازی است. مغزهای آن‌ها پر از کاه است. آن‌ها خدا را بدون تفکر می‌بلعند و کشورشان را نیز بدون تفکر می‌پذیرند. بعد خیلی زود تفکر را از یاد می‌برند و اجازه می‌دهند دیگران به جای آن‌ها فکر کنند.