بریده‌هایی از کتاب ناخدا برای ناهار رفته و ملوانان کشتی را تسخیر کرده‌اند

هربار به کسی پولی بدهید تا به شما بگوید چکار کنید، یک بازنده هستید و این شامل روان‌پزشکت، روانشناست، دلال و حتا معلم مدرسه و افراد دیگر هم می‌شود. هیچ درسی بهتر از این وجود ندارد که بعد از شکست دوباره خودت را جمع و جور کنی و به کارت ادامه بدهی. اما هنوز بسیاری از مردم با ترس دست و پنجه نرم می‌کنند. آن‌قدر از شکست می‌ترسند که شکست می‌خورند. خیلی تحت تأثیر شرایط هستند، عادت کرده‌اند که به آن‌ها گفته شود چکار کنند. این مشکل از خانواده سرچشمه می‌گیرد و سپس به مدرسه می‌رسد و در انتها وارد دنیای کار می‌شود.

مردم حاضرند ببازند تا برنده شوند.

بعضی وقت‌ها هشداری وجود ندارد. همه‌چیز در یک ثانیه اتفاق می‌افتد. همه چیز تغییر می‌کند، تو زنده‌ای اما یکباره می‌میری.

هیچ درسی بهتر از این وجود ندارد که بعد از شکست دوباره خودت را جمع و جور کنی و به کارت ادامه بدهی.

نوشتن من یعنی زنده بودن من و اگر نتوانم یعنی تمام گذشته‌ام الکی بوده است.

چیزهای زیادی هستند که می‌توان راجع‌به‌شان نوشت اما نمی‌توان دربارهٔ آن‌ها حرف زد.

خیلی خوشحالم که بزرگی و عظمت را در دیگران می‌بینم هرچند که مقدار آن اندک است.

سادگی کلید موفقیت است.

همین‌طور که مشغول قدم زدن بودم این بچه را دیدم که به سمتم می‌دود. می‌دانستم چه می‌شود. راهم را بست. "ببخشید، شما چارلز بوکوفسکی هستید؟" گفتم: نه، من چارلز داروین هستم و از کنارش گذشتم.

کسی که می‌گفت پنج ساعت می‌نویسم، همیشه تمام شب را مشغول عشق‌بازی بود و کسی که می‌گفت تمام شب را عشق بازی می‌کنم، پنج ساعت مشغول نوشتن بود،

من نمی‌خواهم که با واقعیت روبرو شوم. البته یک سؤال؛ کدام خری دوست دارد با واقعیت روبه‌رو شود؟

آن‌چه که وحشتناک است مرگ نیست، بلکه زندگی مردم است که قبل از مرگ، دست از زندگی خود نمی‌کشند. به زندگی خود افتخار نمی‌کنند، به زندگی خود می‌شاشند. زندگی‌های‌شان را به گوه می‌کشند. احمق‌های عوضی. تمرکز اصلی آن‌ها روی عشق‌بازی، فیلم، پول، خانواده و دوباره عشق‌بازی است. مغزهای آن‌ها پر از کاه است.

هر نویسنده برای من جادوی خاصی دارد. هر کس در را به لغات خودش باز کرده است

به نظر من بیشتر احساس کن و کمتر فکر کن.

موسیقی پناهگاه من بود.

هیچ حسی ندارم واقعاً، ولی این بی‌حس بودنم را دوست دارم.

به گذشته نگاه می‌کنم، می‌بینم که چقدر شوخی و خنده و گاهی با شخصیت بودن از خودم نشان داده‌ام، بدون این که اهمیت بدهم چه رخ داده است.

هرکسی فکر می‌کند که فقط خودش راه و چاه را بلد است. انسان‌های احمق گمشده. من هم یکی از آن‌ها هستم. این کار برای من یک سرگرمی است.

دوست دارم که در زندگی بعدی‌ام گربه باشم، روزی ۲۰ ساعت بخوابم و منتظر غذا باشم، در گوشه‌ای بنشینم و ماتحتم را بلیسم. انسان‌ها بدبخت و عصبی‌اند، تک‌بعدی فکر می‌کنند.

اینجا هم مثل بقیه جاها پر از غم و غصه و ناراحتی است. جایی برای رفتن نیست. چرا یک جا هست. این‌که بروی داخل اتاق و در را ببندی، در این حالت، یا زنت افسرده می‌شود یا خودت افسرده‌تر می‌شود. سرزمین همسران افسرده توسط مردانی ساخته شده است که همیشه در اشتباه‌اند.