بریده‌هایی از کتاب ناخدا برای ناهار رفته و ملوانان کشتی را تسخیر کرده‌اند

با نوشتن رها می‌شوم. به امنیت و آرامش نوشتن نیاز دارم. چیزی که همیشه مهم است، خط بعدی است و اگر خط بعدی نیاید من مرده‌ام، حتی اگر از نظر علمی زنده باشم.

بحثی با کسی ندارم خصوصاً کسانی که راجع به ابدیت فکر نمی‌کنند

زندگی عجیب و غریبی داشتم، بیشترش ترسناک بود، در مجموع فقط می‌توان گفت جان کندن بود. اما فکر می‌کنم این راهی بود که از طریق آن، خودم را از وسط گوه بیرون کشیدم و متفاوت شدم.

هیچ‌وقت مرا در اتاقی پر از انسان‌ها قرار ندهید. حتا فکرش را هم نکنید. مخصوصاً در تعطیلات، هیچ‌وقت انجامش ندهید.

همیشه از بیرون به تو کمک‌هایی می‌شود تا بتوانی بیشتر در بازی بمانی، می‌فهمی؟ و فقط می‌تواند دیوانگی باشد و اصلاً هم جالب نیست رفیق.

پیر شدن خیلی عجیب است. نکتهٔ اصلی این است همیشه به خودت می‌گویی، پیر شده‌ام، من پیرم و .... خودت را در آینه می‌بینی که از پله‌برقی پایین می‌آیی اما مستقیم به آینه نگاه نمی‌کنی، فقط از گوشهٔ چشم نگاهی می‌اندازی و با احتیاط لبخند می‌زنی.

نوشتن زمانی است که مرگ را از جیب چپم بیرون می‌آورم و به دیوار می‌کوبمش و همان‌طور که برمی‌گردد، آن را می‌گیرم.

تنها چیزی که مرگ نمی‌تواند تحملش کند، این است که برابرش بایستید و بخندید. خنده‌های حقیقی درست به ماتحت مرگ ضربه می‌زنند.

مرگ را در جیب چپم، این‌ور و آن‌ور می‌برم. گاهی آن را درمی‌آورم و با او صحبت می‌کنم: " سلام عزیزم! چه خبر؟ کی به سراغم می‌آیی؟ من آماده‌ام".

نویسنده به هیچ‌چیز جز نوشتن مدیون نیست.

به همهٔ انسان‌های زنده‌ای فکر کن که تا به حال موسیقی مناسب گوش نکرده‌اند. عجیب نیست که صورت‌هایشان در حال محو شدن است. عجیب نیست که از روی بی‌فکری قتل انجام می‌دهند و گرمای وجودشان را از دست داده‌اند. خب، چه کار می‌شود کرد؟ هیچی.

گفتم: چارلی قوی باش. لیندا هم گفت: منتظرت هستیم تا برگردی. چارلی پرسید: شما که هستید؟

من هم یکی‌ام مثل آن‌ها. ما بیماریم، جویندگان امید با لباس‌های پاره و ماشین‌های غراضه که به سمت سراب می‌رویم. زندگی ما هم مثل بقیه هدر رفت.

اگر خودم را از آن‌جا بکشم بیرون، مجبور می‌شوم به انسانیت نگاه کنم و اگر به انسانیت نگاه کنم مجبور می‌شوم واکنش نشان دهم. همه‌اش همین است. یک نمایش وحشتناک.

همه مرا می‌شناسند که اعصاب درستی ندارم و با من حرف نمی‌زنند. همیشه در حال تغییر سیستم و ایجاد یک سیستم جدید هستم. دوست دارم اعداد را یکجوری با هم هماهنگ کنم. شاید یک کد برای دیوانگی بسازم!

چیزی برای تحریک آدم وجود ندارد. همان قیافه‌ها و همان رفتارها انگار که در یک فیلم گیر کرده‌ایم. همهٔ دیالوگ‌ها را بلدیم و می‌دانیم چه موقع باید چه نقشی بازی کنیم، فقط دوربین وجود ندارد.

در راه جلوی یک مغازهٔ خدمات رایانه ایستادم تا برای چاپگرم کاغذ بخرم اما نداشتند. من هم بلندترین انگشت دستم را به آن‌ها نشان دادم.

استراحت می‌کردم تا زخم‌هایم التیام یابند. در سایه بودم و لعنت به این شانس که هیچ‌وقت دوباره نمی‌توانم روی صخره‌ها جست‌وخیز کنم. البته شاید بعد از این استراحت بتوانم دوباره از روی لبهٔ پرتگاه بپرم.

زندگی بدون نوشتن آسان‌تر از زندگی بدون لوله‌کشی آب است و مکان‌هایی در دنیا هستند که بهرهٔ کمی از این دو مورد دارند و من ترجیح می‌دهم که بدون لوله‌کشی آب زندگی کنم، من بیمارم!

گسترهٔ خلاقیت بیشتر نویسنده‌ها بسیار کوچک است. صدای شهرت را می‌شنوند و باورشان می‌شود که کسی هستند.