بریده‌هایی از کتاب شرافت و شیطان

وقتی آدم کسی را دوست دارد، گفته‌هایش را هم باور می‌کند.

چرا همیشه انسان در میان دشمنان خود آدم‌های دلیر و قوی دل را می‌بیند و میان خدمتگذارانش هیچ وقت به‌چنین آدم‌هایی برنمی‌خورد؟

یا آدم داخل کاری نمی‌شود یا اگر شد نباید وحشت کند.

هرکاری دو جنبه دارد، یک جنبه خوب و یک جنبه بد. وقتی کسی شانس نجات مملکت خودش را نداشته باشد، افتخار آن را دارد که شهید راه مقصود خویش بشود.

به‌نظر من برای خوشبختی فقط یک چیز لازم است و آن هم زندگانی است.

ای دریغ از وقتی که می‌باید در این دنیا تنها و بی‌کس بمانی...

نجیب‌زادگی زیاد هم اهمیت ندارد، ممکن است آدم اسمش «موتنه» باشد و درستکار هم باشد.

هیچ وقت زود نیست که انسان در فکر آخرت و سلامت ابدی خودش باشد.

دنیا پر از آدم‌های رسوا است... و اصلاً دنیا برروی رسوایی می‌گردد.

قیصر روم از آدم‌های لاغری که شراب نمی‌نوشیدند می‌ترسید و اتفاقا همان‌ها، یعنی «برتوس» و «کاسیوس» بودند که او را به‌قتل رسانیدند.

نکند دانا مستی، نخورد عاقل می...

آلکساندر دوما، در سال 1802 میلادی در شهر (ویلر ـ کوترت) واقع در فرانسه چشم به جهان گشود بعد از اینکه شروع به رمان‌نویسی کرد، و روش عاقلانه و سودمندی را برای نوشتن کتاب‌های خود برگزید و آن این بود که: مثل یک معمار امروزی که قبل از ساختن یک عمارتِ بزرگ، طرح و نمای آن را می‌کشد و

فردا هم اگر برای من حرفی درآوردند، باکی نیست، همانطور که دیروز گفتند، فردا هم خواهند گفت.

وقتی انسان به‌چیزی امید دارد به‌هرخیال واهی و هوسی امید می‌بندد.

همیشه هزار دلیل برای زنده بودن و فقط یک دلیل برای مردن وجود دارد.

برای کسی که مردی را دوست دارد و آن مرد خطری را در پیش رو دارد، زندگی چقدر سخت است. خطری که هیچ گریزی برآن نیست و تنها راه غم خوردن و گریستن است.

آنچه من گفتم از روی ترس نبود، ولی نمی‌خواهم وقتی می‌توانیم پوزه‌بند به‌دهان گرگ بگذاریم، خودمان را به‌دهان گرگ بدهیم.

عشق‌های معمولی خیلی زود به‌آخر می‌رسند. اما محبت پدری هرگز کند نشده و تغییر نمی‌کند.

ما می‌توانیم همیشه با هم زندگی کنیم و با هم بمیریم و حتی به‌اندازه‌ی قطره‌ی اشکی هم به‌کسی آسیب نرسانیم.

باید جرأت داشت، در زندگی واقعیت‌هایی هست که باید با آن‌ها روبه‌رو شد. چیزهایی هست که نباید با آن‌ها به‌مخالفت برخاست.