بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار محتشم کاشانی

این خشک لب فتاده دور از لب فرات کز خون او زمین شده جیحون حسین توست

خاموش محتشم که فلک بس که خون گریست دریا هزار مرتبه گلگون حباب شد

این غرقه محیط شهادت که روی دشت از موج خون او شده گلگون حسین توست

خاموش محتشم که از این نظم گریه‌خیز روی زمین به اشگ جگرگون کباب شد

ای نام تو در هر لغتی ذکر انام وز تذکرهٔ نام تو شیرین لب و کام بی‌نام تو شعله‌ها تباهند تباه با نام تو کارها تمامند تمام

آن در که جبرئیل امین بود خادمش اهل ستم به پهلوی خیرالنسا زدند

باز این چه شورش است که در خلق عالم است باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است این صبح تیره باز دمید از کجا کزو کار جهان و خلق جهان جمله در هم است گویا طلوع می‌کند از مغرب آفتاب کاشوب در تمامی ذرات عالم است گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست این رستخیز عام که نامش محرم است در بارگاه قدس که جای ملال نیست سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

از آب هم مضایقه کردند کوفیان خوش داشتند حرمت مهمان کربلا

این نخل تر کز آتش جان سوز تشنگی دود از زمین رسانده به گردون حسین توست

از آب هم مضایقه کردند کوفیان خوش داشتند حرمت مهمان کربلا بودند دیو و دد همه سیراب و می‌مکید خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا زان تشنگان هنوز به عیوق می‌رسد فریاد العطش ز بیابان کربلا

باز این چه شورش است که در خلق عالم است باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است این صبح تیره باز دمید از کجا کزو کار جهان و خلق جهان جمله در هم است گویا طلوع می‌کند از مغرب آفتاب کاشوب در تمامی ذرات عالم است گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست این رستخیز عام که نامش محرم است در بارگاه قدس که جای ملال نیست سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است جن و ملک بر آدمیان نوحه می‌کنند گویا عزای اشرف اولاد آدم است

گفتی که رفته رفته چو عمر آیمت به سر عمرم ز دیر آمدنت رفته رفته رفت

هست از ملال گرچه بری ذات ذوالجلال او در دلست و هیچ دلی نیست بی‌ملال

ترسم جزای قاتل او چون رقم زنند یک باره بر جریدهٔ رحمت قلم زنند

برخوان غم چو عالمیان را صلا زدند اول صلا به سلسلهٔ انبیا زدند نوبت به اولیا چو رسید آسمان طپید زان ضربتی که بر سر شیر خدا زدند آن در که جبرئیل امین بود خادمش اهل ستم به پهلوی خیرالنسا زدند پس آتشی ز اخگر الماس ریزه‌ها افروختند و در حسن مجتبی زدند

باز این چه شورش است که در خلق عالم است باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است این صبح تیره باز دمید از کجا کزو کار جهان و خلق جهان جمله در هم است

ای نسیم رحمتت برقع کش از روی بهشت عاصیان از جذبهٔ لطفت روان سوی بهشت

بوی مهرت هر که را ناید ز ذرات وجود از نسیم مغفرت هم نشنود بوی بهشت

چو مرگ همچو توئی دیدم و ندادم جان زمانه شد متحیر ز سخت جانی من

آل نبی چو دست تظلم برآورند ارکان عرش را به تلاطم درآورند